Nice trips!

Na twee weken niks van me laten horen, wordt het wel weer tijd voor een update!. Ik heb een aantal mooie dingen gezien in Auckland. Daarnaast heb ik ook veel geworsteld op stage. Eerst ga ik vertellen over de leuke dingen! Ennn, neem hier maar even de tijd voor want het is een lang verslag dit keer.

Twee weken terug heb ik Mount Eden bezocht. Een lange wandeling, maar een erg mooie dag! De zomer komt hier langzaamaan in aantocht en ik ben er alleen op uit gegaan en heb de Mount Eden beklommen. Temperatuur is aangenaam, ik liep zelfs in een polo. Maar misschien kwam de warmte ook wel van de inspanning haha. Van mezelf ben ik geen wandelaar, maar het begint te wennen om hier te lopen. Bovendien is de omgeving hier veel mooier dan in Nederland bijvoorbeeld. Terwijl ik omhoog liep had ik een praatje met een local, hij was met de fiets, maar het was veel te steil om te fietsen, dus hij viel om. Hij zei dat hij zeker een foto van mij moest maken met het uitzicht hier. Maar gewoon is ook maar zo gewoon, dus hij zei: ‘Please, do something strange with your hands..’. Uuh, oké, ik deed een beetje strange en hij maakte tien foto’s van een springende Astrid. Daarna was het tijd voor een break en ik ging picknicken op het mooiste plekje van Mount Eden, met uitzicht over Auckland.

Vorige week had ik nog een leuk uitje, ik ben erop uit gegaan met Koen. We zijn naar Rangitoto Island geweest. Het duurt maar een half uurtje met de ferry en dan ben je op een onbewoond eiland. Het was super mooi weer, een dag met alleen maar zon. Echt heerlijk! Het was belangrijk dat we vroeg vetrokken, want de laatste ferry ging om half vier ’s middags alweer terug. En die wilde je niet missen, anders zat je vast op dat eiland. Ik zat al te fantaseren hoe ik dat ging overleven en waar ik ging slapen haha. Het eiland heeft twee delen, maar is ontzettend groot. We hadden dit keer alleen tijd om het westelijke eiland te ontdekken. In de ochtend, half tien, waren we gearriveerd en dus tijd zat om dat eiland te zien dacht ik. Maar dat wandelen neemt toch wat meer tijd en het eiland was toch veel groter dan ik had gedacht. We begonnen met de Coastal Track, een onbegaanbare route, maar wel een hele mooie. De weg bestond uit grote keien, boomstammen en veel andere dingen. Af en toe zaten er grote scheuren in de weg, waarin je twee meter naar beneden kon donderen. Goed opletten en oppassen waar je je voeten neerzet. Een apart fenomeen is ook dat ze absoluut geen vreemde dieren daar willen hebben. Om de haverklap staan er kleine kistjes met lokvoer om ongewenste dieren te lokken. Bij aankomst kan je tas ook gecontroleerd worden of je gevraagd worden of je toevallig ongedierte bij te hebt. Normaalgesproken is dat bij mij niet het geval. Onderweg zagen we ook een groot vervallen huis, met een grote veranda, het was verlaten, maar ik zag zeker kansen om daar te bbq’en ofzo. Wat zou je dan gaaf wonen! De Coastal Track duurde ongeveer 2,5 uur en daarna hadden we een verdiende picknick. Maar er was meer op het eiland, namelijk een enorme krater op een hoogte van 260 meter. En die moest ook beklommen worden. Dat was een zeer heavy uphill route. Toen we boven waren zei Koen: ‘Astrid, het was wel pittig zeker, je hebt al een uur niks gezegd...’ Terwijl we rest van de route aan een stuk aan het kletsen waren haha. Maar als je eenmaal boven bent, is het zo’n adembenemend mooi uitzicht. Ik kan het niet uitleggen of omschrijven, ik laat jullie gewoon de foto’s zien! We hadden precies tijd genoeg om de route naar beneden te vervolgen en op tijd terug te zijn voor de ferry. De terugweg was juist erg makkelijk omdat we een trap naar beneden hadden ontdekt... Al met al een prachtig eiland, met azuurblauwe zee, mooie natuur, bomen, heavy roads en huismussen, waar ik zeker nog een keer heen ga.

Daarnaast had ik met mezelf afgesproken dat ik sowieso zou paardrijden tijdens mijn verblijf in New Zealand. Dat heb ik binnen drie weken al waar gemaakt! Ik ben naar Muriwai Beach gegaan om paard te rijden op het strand! Het duurde ongeveer anderhalf uur met de bus vanaf de stad. Voor Nieuw Zeelandse begrippen is dat dichtbij. Het was een super bewolkte dag en toen ik in de bus zat, begon het heel hard te regenen. Geen goed teken, ik ben namelijk een ‘Mooi-weer-rijder’. Vanaf Auckland ben ik overgestapt in Westgate om de bus naar Waimauku te pakken. Daar werd ik opgepikt door Kate, zij organiseerde de trip. Omdat ik een uur te vroeg was, werd ik eerst gedropped bij een uitkijkpunt. Een prachtig uitzicht over het strand. Zeemeeuwen die lagen te chillen op de rotsen. Aziaten die als een gek stonden foto’s te maken. (Net als ik eigenlijk..) Ze waren zo grappig, ze wilden met ze allen met mij op de foto. Op een gegeven moment stond er een familie van twintig man om me heen. Allemaal dingen te roepen die ik niet verstond, want ze praten erg slecht Engels. Maar het was erg grappig en heb me kapot gelachen. Ook dit keer verwijs ik jullie weer door naar mijn foto’s, want ik kan niet uitleggen wat ik heb gezien.

Na een tijdje werd ik weer opgepikt door Kate. Ze deed me aan Kirsten denken! Ze reed in een grijze Volkswagen Golf en toen ik de auto in stapte rook het precies hetzelfde als in Kirsten haar Audi. Drie basiselementen van; Camel sigaretten, energydrank en paard. Daarnaast zag ze er ook precies zo uit, blond, goedlachs, rijbroek aan en Ariats en de iPhone in haar hand. We reden naar het strand, daar stond een vrachtwagen en de paarden stonden al opgezadeld klaar, vastgebonden aan een paar bomen. We waren maar met zijn vijven in totaal, dus dat was een gezellig klein groepje. Toen de trek begon, begon het ook super hard te regenen. Ik was helemaal doorweekt en het waaide natuurlijk als een gek op het strand. Een dikke domper. Maar aangezien het zo hard waaide, waaide mij jas op een gegeven moment wel weer droog. Er waren ook twee kinderen met ons mee en die reden pas voor de derde keer. Kate stelde voor om mij alleen weg te laten gaan met de andere vrouw die goed kon paardrijden en zij zou bij de kinderen blijven. Dit gaf ons de kans om er wat meer tempo in te gooien. Echt super gaaf omdat die paarden precies de weg weten en waar ze moeten af remmen en waar ze vol gas kunnen. De route ging door de duinen en door het bos. Wanneer we de weg niet meer wisten, moesten we even stoppen en wachten op hen. Het was erg grappig om te zien dat die kinderen het op het laatst ook heel goed deden. Ze kwam in volle galop op mij af galopperen en ik wist niet zeker of ze alles onder controle had. Maar die paarden stoppen vanzelf weer, omdat ik daar stil stond. Ze was helemaal trots dat ze had gegaloppeerd en toen stelde ik voor om het nog een keer te doen. Heel stoer! Al met al een super leuke ervaring en dit ga ik zeker nog een keer doen met mooi weer.

Toen we klaar waren, moesten de paarden op de vrachtwagen. Ik zou met Kate eerst de paarden thuis brengen en daarna zou ze mij terug naar de bus brengen. Ik dacht ik zadel ze af, maar dat was niet de bedoeling. Ze werden allemaal met zadels en al op de vrachtwagen gegooid. De weg die we moesten nemen was off road en ik had wel een beetje medelijden met de paarden die vast heen en weer stonden te hobbelen in de vrachtwagen. Aangekomen daar werden de paarden (met zadels en al) vastgebonden aan een hek en daar kregen ze eten. Geen idee hoe het daar verder ging, maar Kate bracht mij naar Waimauku bus station. In zo’n gat rijden de bussen niet zo vaak en ik moest anderhalf uur wachten. Het koffie tentje was al gesloten, maar ze waren zo lief om me binnen te laten zodat ik daar op kon warmen en wat kon drinken. Verder was er ook weinig te vinden, een koffie tentje, supermarkt en tankstation. Omdat niemand van de staff eerder dit uitje heeft gedaan, vroeg mijn manager, Nadine of ik er een blog over wilde schrijven voor de website van Nomads. Wanneer het geüpload is, laat ik het wel weten.

Daarnaast heb ik nu een aantal keren alleen op de receptie gestaan en het gaat steeds beter. Ik weet hoe ik mensen moet inchecken en hoe om te gaan met klachten. Komt vaak voor dat mensen aan de receptie zeggen dat een kamer vol is en er geen bed vrij is. Of dat er een boeking is zonder dat er een bed geselecteerd is. Of dat iemand een telefonische boeking maakt en op hetzelfde moment iemand aan de receptie diezelfde kamer reserveert. Dat zijn lastige dingen als je helemaal volgeboekt zit, zoals nu elke avond het geval is. Er zijn verschillende shiften, namelijk de AM van 07:00 – 15:00 en de PM van 15:00-23:00. Laatste weken heb ik vooral de PM gehad. Als je klaar bent met je werk moet je je cashup doen van die shift. Laatste keren ging dat echt verschrikkelijk. In het systeem moet alles juist afgeboekt zijn. Er kunnen snel foutjes ontstaan in de drukte door contant geld af te slaan als kaartbetaling en andersom. Telkens als ik PM had en ik moest mijn cashup doen, duurde dat tot 01:00 ’s nachts en was ik echt zo gefrustreerd en boos. De laatste keer echter duurde het ‘maar’ anderhalf uur, dus er zit vooruitgang in!

Tot slot heb ik afgelopen week ook een driegesprek gehad met mijn stagebegeleider hier en van school. Goed om te horen dat ze tevreden over mij zijn en dat ik het snel onder de knie heb. Maar er moet nog wel wat gebeuren en deze week moet ik echt beginnen met mijn stageplan. Het eerste format moet deze week ingeleverd worden. Vandaag is het een sombere dag, koud en regen. Vanochtend heb ik meegedaan aan de Walking Tour, georganiseerd vanuit het hostel. Een wandeling door de stad. Ik vind toch dat je moet weten wat het is als je achter de receptie werkt en mensen vragen er naar. En het was nog gezellig ook! Op dit moment zit ik mijn blog te typen in de lounge en straks wordt het tijd voor wat avondeten en mijn stageplan. Ik mis jullie heel erg wanneer mensen vertellen over hun avonturen in Nederland of het uitgaan en lekker gek doen. Maar ik vind het erg leuk om te horen hoe het in Nederland gaat, dus alle verhalen zijn welkom! 

Liefs, Astrid