De eerste keer

Wat is dat toch met eerste keren? Alles wat je een eerste keer doet, voelt een beetje ongemakkelijk en vreemd. De eerste keer dat ik mijn nieuwe appartement binnen liep. - 95% van de bewoners is van Aziatische afkomst, even wennen aan de taal barrière...
De eerste keer dat ik mijn opdrachtgever ging ontmoeten. - Blijkt nog een aardige vent te zijn ook!
De eerste keer dat ik een meeting moest voorbereiden. - Onder het genot van een kopje thee komt ook alles goed.
De eerste keer dat ik mijn concept inleverde bij de opdrachtgevers. - Ook dit overleef ik wel weer. Je krijgt immers feedback om jezelf te verbeteren.
Allemaal eerste keren die mij een beetje zenuwachtig maakten.

Zodra ik iets voor de voor een tweede keer doe, is het opeens niet zo spannend meer als de eerste keer. Auckland voor de tweede keer bezoeken was ook eigenlijk niet zo spannend.- Het is nog steeds dezelfde stad, maar dan in de winter. Dat is even een tegenvaller trouwens.
Een lange vliegreis maken ook niet, gewoon instappen en als je de grond weer raakt, mag je er weer uit. - Ondanks dat een aantal mensen mij probeerden bang te maken. 'Elk vliegtuig komt weer aan de grond, de vraag is alleen hoe..'
De tweede meeting was trouwens ook niet heel spannend. - Het zijn ook maar gewoon mensen..

Dan zijn er ook nog heel veel dingen die je niet eerste keer doet en ook niet voor een laatste keer. Die dingen zijn gewoon normaal eigenlijk. Zo kende ik mijn weg al in deze bruisende stad. Ik liep weer gemakkelijk naar de bekende supermarkt en wist precies wat ik wilde hebben. In het weekend wist ik ook wel wat ik moest doen. Een wandeling naar Mount Eden was een goede manier om van mijn jetlag af te komen. Ook heb ik Devonport bezocht waarvan de foto's op Facebook te zien zijn. Het leukste hiervan is dat de kortste route om daar te komen, met de ferry is! Soms voel ik me net een golden retriever, ik begin nog net niet te kwispelen als ik water zie. Er was storm op komst, maar op een of andere manier is het altijd zonnig in Devonport en kon ik vanaf de heuvel goed zien waar het regende. Het resulteerde in een aantal gave luchten met spectaculaire kleurtjes.

Het is raar om nu te werken in een kantoor en om half 8 aan mijn bureau te zitten. Aan de andere kant is het fijn om een ritme te hebben. Mijn werkplek is trouwens gevestigd op Level 15, dat betekent dat je een mooi overzicht hebt over de stad. Ik dacht altijd dat ik niet hield van een stad. Toch is het wel fascinerend. Het uitzicht verschilt van minuut tot minuut en geen dag is hetzelfde.

Ik denk nog eens aan een aantal laatste keren. Bijvoorbeeld vorig jaar februari toen ik Nieuw Zeeland achter me liet. Ik dacht dat het de laatste keer was. Maar dat is het niet. Ik zal zelfs in de toekomst weer terug komen. Mocht alles volgens planning lopen, dan mag ik in mei terugkomen in Auckland om mijn onderzoek te presenteren op de jaarlijkse Summit!

Maar ik herinner me soms ook de laatste keren dat ik in Nederland afscheid heb genomen van vrienden en familie. Wat is dat toch met die laatste keren?
Ik herinner me liever steeds het één-na-laatste, want toen was het nog gewoon normaal.

Liefs, Astrid
(Uit een zonniger Auckland!)