Zon, zee, en sneeuw!
Door: De Wandelaar
Blijf op de hoogte en volg Astrid
12 November 2015 | Nieuw Zeeland, New Plymouth
Zon, zee, en sneeuw! Een geweldige combinatie in slechts 1 weekend. Nu heb ik tijd om naast de foto’s op Facebook ook mijn stories op papier te zetten. Laten we beginnen bij het begin.
Drie weken geleden was het Labour Weekend, dat betekent een vrije maandag voor de kiwi’s! Het was mijn plan om de city te verlaten om van een aantal zonnige dagen te genieten in de natuur. Makkelijker gezegd dan gedaan. Als een Dutchie wist ik pas een paar dagen voor Labour Weekend, dat iedereen vrij zou zijn. Probeer maar eens een hostel of een bus te boeken, iedereen wil de stad uit en daarom was alles al volgeboekt. Tegenvaller. De druk begon een beetje te stijgen op de vrijdagmiddag. Ik wilde echt graag weg. Een beetje wanhopig heb ik een bericht geplaatst in de Backpacker New Zealand group op Facebook op zoek naar mensen met leuke ideeen. Enkele minuten later werd ik door een stel meiden uitgenodigd om mee te gaan naar New Plymouth. Een van hen had de beschikking over een auto en het besluit om mee te gaan was al snel gemaakt natuurlijk! Alles was rond vrijdagavond laat en de volgende ochtend om 8 uur ontmoette ik mijn nieuwe vrienden.
Geen van ons kende elkaar voor deze trip, alle contacten waren gemaakt via Facebook. De andere meiden werken als au pair in gastgezinnen in Auckland. Het was een bont gezelschap met een Britse, Duitse en een Italiaanse. Blijft een verassing als je bedenkt om drie dagen op te trekken met onbekenden, maar ja je kunt ook niet alles van te voren weten. Houdt het leven spannend. Het was fijn om Auckland uit te rijden, door de natuur en de bergen. We lieten de regen achter ons, op naar de zon! De totale rit naar New Plymouth is ongeveer 5/6 uur, we hebben behoorlijk wat stops gemaakt om het leuk te houden. De eerste stop was in Oterohunga, daar hebben we het Kiwi-House bezocht. Daar heb ik de echte kiwi-bird gezien, het blijven gekke dieren die op te dikke kippen lijken en eigenlijk niet zoveel kunnen. Ze zijn blind en kunnen alleen goed ruiken, met het gevolg dat ze tegen alles aan lopen.
Eenmaal aangekomen in New Plymouth hebben we het plan voor de avond opgemaakt. Tijd voor lekker eten en een borrel. Waar? Op een plek met een mooi uitzicht natuurlijk! Met een tas vol stokbrood, dips en een fles wijn hebben we een berg beklommen onderweg naar de zonsondergang. Het was echt klimmen dit keer, na verloop van tijd hield de trap op en hing er een touw waar je je aan omhoog kon trekken. Als je er aan terug denkt is het best wel gevaarlijk, maar het was het waard. New Plymouth staat bekend om de Mount Taranaki, een vulkaan die mooi bedekt was met een laag sneeuw. Vanaf deze spot was de vulkaan goed te zien, daarnaast zagen we de zon richting de andere kant van de wereld vertrekken over de zee. De rood, oranje, paarse gloed reflecteerde mooi op de witte berg en dat is een erg bijzonder gezicht! Vervolgens besloten we om weer naar beneden te gaan, voordat de kant van deze berg helemaal donker zou zijn en we niks meer konden zien via de niet ongevaarlijke afdaling. Het leek op abseilen, maar dan zonder zekering.
De volgende dag stond een flinke wandeling op de planning, Mount Taranaki moest eraan geloven. Met genoeg kleding bij ons, waren we klaar om de kou in te gaan. Daarnaast kan het weer heel erg onvoorspelbaar zijn en moet je voorbereid zijn op alles. De track naar de top was gesloten vanwege de hevige sneeuwval, maar we zijn een behoorlijk eind gekomen. Van zeeniveau zijn we naar ongeveer 2200meter hoogte gelopen, daar hebben we een lunchstop gepland. Het was gaaf om te zien dat we vanaf daar uit konden kijken, boven de wolken uit, naar de andere populaire vulkanen in New Zealand; Mt Ruapehu en Mt Ngauruhoe (Mt Doom uit the Lord of the Rings for the insiders..) Daarnaast was dit ook de sneeuw grens, een sneeuwballen gevecht kon natuurlijk niet vergeten worden en we hebben een mini sneeuwpop gebouwd. Het was geen straf dat track naar de top gesloten was, het weer begon om te slaan, koud en winderig en er lag teveel sneeuw! Bijzonder dat het fantastisch weer was onder de sneeuwgrens en we rond liepen in de korte broek en een hemdje. Uiteindelijk hebben we zes uur gewandeld en dat was meer dan genoeg!
Met dank aan Fiona kwam het gekke idee naar boven om de zonsopgang te kijken bij een meer waarin de berg reflecteert op een heldere dag. Geweldig idee. Gevolg was dat we om 3.30 opgestaan zijn en om 4 uur ’s ochtends zijn begonnen met wandelen in een pikke donker bos. We hadden twee zaklampen mee en dat was maar goed ook. Je loopt op een smal paadje en het bestaat alleen maar uit trappen. Je raakt heel erg vermoeid ten eerste door de trappen, maar ook door het focussen op de grond. Wat een idioterij eigenlijk! Een local had verteld dat we een bepaalde track moesten lopen en dan vanzelf uit zouden komen bij het beruchte ‘spiegelmeer’. In het donker heb je natuurlijk geen idee waar je bent, maar het feit dat de zonsopgang rond 6.15 zou zijn liet ons wel doorlopen. We wilde het natuurlijk niet missen! Op een gegeven moment kwam er licht tevoorschijn, wat een fijn gevoel. Eindelijk een opening in het dichte bos! We moesten nog een behoorlijk eind lopen, maar het feit dat je kunt zien waar je loopt, is heel fijn. Uiteindelijk bereikten we rond 6 uur het hoogste punt op de berg. Maar waar is dat spiegelmeer? Mijn prioriteit lag eerst bij ontbijten en daarna op zoek naar de beruchte spot. Wat een geweldig uitzicht met de wolken die mysterieus om de berg heen hangen en de zon die langzaam tevoorschijn komt. Erg gaaf! Ondertussen hadden de andere meiden het ‘meer’ gevonden. Echter, door de bewolking om de berg, was het onmogelijk om de berg te zien reflecteren. Tegenvaller, maar alsnog een super mooie omgeving. Dan komt het verschrikkelijkste deel van wandelen, naar beneden via alle trappen. Mijn benen verzuurden en ik snapte even niet dat mensen dit deden voor hun hobby of plezier.
Rond twaalf uur kwamen we weer aan bij het hostel en hebben we de laatste dingen ingepakt, een douche genomen en waren we klaar om onze route terug naar Auckland te nemen. Toen iedereen eenmaal in de auto was gaan zitten, wilde de auto niet starten. Oops, teveel muziek afgespeeld, accu leeg! Gelukkig was er een aardige meneer een eindje verderop die ons snel weer opweg heeft geholpen. De stop onderweg naar Auckland hebben we gedaan in Waitomo, wel bekend door de glowworm caves. Vorig jaar heb ik dit ook bezocht met Peter en hebben we een avontuurlijke trip gedaan die nogal pijnlijk afliep voor Peter, doordat zijn schouder uit te kom ging tijdens het klimmen. Dit keer hebben we een rustige wandeling gemaakt door de grotten en gingen we met een boot door het riviertje. Heel cool om te zien hoe de wormpjes oplichten in het donker om voedsel aan te trekken!
Ik heb de route vervolgd richting Hamilton en Auckland. Klinkt gek, maar na een minuut ben je weer gewend aan het links rijden. Alleen de ruitenwissers en de richting aanwijzers blijven verwarrend haha. Uiteindelijk kwamen we maandagavond laat weer aan in Auckland. Daar heb ik afscheid genomen van drie nieuwe vrienden! Wat een geweldig lieve en leuke meiden, zij hebben het echt super leuk gemaakt!
Conlusie: New Zealand is een veilig land, de mensen zijn aardig, contacten leggen gaat erg makkelijk, de natuur is prachtig en indrukwekkend, nieuwe vrienden maken is een piece of a cookie en iedereen houdt van wandelen.
Drie weken geleden was het Labour Weekend, dat betekent een vrije maandag voor de kiwi’s! Het was mijn plan om de city te verlaten om van een aantal zonnige dagen te genieten in de natuur. Makkelijker gezegd dan gedaan. Als een Dutchie wist ik pas een paar dagen voor Labour Weekend, dat iedereen vrij zou zijn. Probeer maar eens een hostel of een bus te boeken, iedereen wil de stad uit en daarom was alles al volgeboekt. Tegenvaller. De druk begon een beetje te stijgen op de vrijdagmiddag. Ik wilde echt graag weg. Een beetje wanhopig heb ik een bericht geplaatst in de Backpacker New Zealand group op Facebook op zoek naar mensen met leuke ideeen. Enkele minuten later werd ik door een stel meiden uitgenodigd om mee te gaan naar New Plymouth. Een van hen had de beschikking over een auto en het besluit om mee te gaan was al snel gemaakt natuurlijk! Alles was rond vrijdagavond laat en de volgende ochtend om 8 uur ontmoette ik mijn nieuwe vrienden.
Geen van ons kende elkaar voor deze trip, alle contacten waren gemaakt via Facebook. De andere meiden werken als au pair in gastgezinnen in Auckland. Het was een bont gezelschap met een Britse, Duitse en een Italiaanse. Blijft een verassing als je bedenkt om drie dagen op te trekken met onbekenden, maar ja je kunt ook niet alles van te voren weten. Houdt het leven spannend. Het was fijn om Auckland uit te rijden, door de natuur en de bergen. We lieten de regen achter ons, op naar de zon! De totale rit naar New Plymouth is ongeveer 5/6 uur, we hebben behoorlijk wat stops gemaakt om het leuk te houden. De eerste stop was in Oterohunga, daar hebben we het Kiwi-House bezocht. Daar heb ik de echte kiwi-bird gezien, het blijven gekke dieren die op te dikke kippen lijken en eigenlijk niet zoveel kunnen. Ze zijn blind en kunnen alleen goed ruiken, met het gevolg dat ze tegen alles aan lopen.
Eenmaal aangekomen in New Plymouth hebben we het plan voor de avond opgemaakt. Tijd voor lekker eten en een borrel. Waar? Op een plek met een mooi uitzicht natuurlijk! Met een tas vol stokbrood, dips en een fles wijn hebben we een berg beklommen onderweg naar de zonsondergang. Het was echt klimmen dit keer, na verloop van tijd hield de trap op en hing er een touw waar je je aan omhoog kon trekken. Als je er aan terug denkt is het best wel gevaarlijk, maar het was het waard. New Plymouth staat bekend om de Mount Taranaki, een vulkaan die mooi bedekt was met een laag sneeuw. Vanaf deze spot was de vulkaan goed te zien, daarnaast zagen we de zon richting de andere kant van de wereld vertrekken over de zee. De rood, oranje, paarse gloed reflecteerde mooi op de witte berg en dat is een erg bijzonder gezicht! Vervolgens besloten we om weer naar beneden te gaan, voordat de kant van deze berg helemaal donker zou zijn en we niks meer konden zien via de niet ongevaarlijke afdaling. Het leek op abseilen, maar dan zonder zekering.
De volgende dag stond een flinke wandeling op de planning, Mount Taranaki moest eraan geloven. Met genoeg kleding bij ons, waren we klaar om de kou in te gaan. Daarnaast kan het weer heel erg onvoorspelbaar zijn en moet je voorbereid zijn op alles. De track naar de top was gesloten vanwege de hevige sneeuwval, maar we zijn een behoorlijk eind gekomen. Van zeeniveau zijn we naar ongeveer 2200meter hoogte gelopen, daar hebben we een lunchstop gepland. Het was gaaf om te zien dat we vanaf daar uit konden kijken, boven de wolken uit, naar de andere populaire vulkanen in New Zealand; Mt Ruapehu en Mt Ngauruhoe (Mt Doom uit the Lord of the Rings for the insiders..) Daarnaast was dit ook de sneeuw grens, een sneeuwballen gevecht kon natuurlijk niet vergeten worden en we hebben een mini sneeuwpop gebouwd. Het was geen straf dat track naar de top gesloten was, het weer begon om te slaan, koud en winderig en er lag teveel sneeuw! Bijzonder dat het fantastisch weer was onder de sneeuwgrens en we rond liepen in de korte broek en een hemdje. Uiteindelijk hebben we zes uur gewandeld en dat was meer dan genoeg!
Met dank aan Fiona kwam het gekke idee naar boven om de zonsopgang te kijken bij een meer waarin de berg reflecteert op een heldere dag. Geweldig idee. Gevolg was dat we om 3.30 opgestaan zijn en om 4 uur ’s ochtends zijn begonnen met wandelen in een pikke donker bos. We hadden twee zaklampen mee en dat was maar goed ook. Je loopt op een smal paadje en het bestaat alleen maar uit trappen. Je raakt heel erg vermoeid ten eerste door de trappen, maar ook door het focussen op de grond. Wat een idioterij eigenlijk! Een local had verteld dat we een bepaalde track moesten lopen en dan vanzelf uit zouden komen bij het beruchte ‘spiegelmeer’. In het donker heb je natuurlijk geen idee waar je bent, maar het feit dat de zonsopgang rond 6.15 zou zijn liet ons wel doorlopen. We wilde het natuurlijk niet missen! Op een gegeven moment kwam er licht tevoorschijn, wat een fijn gevoel. Eindelijk een opening in het dichte bos! We moesten nog een behoorlijk eind lopen, maar het feit dat je kunt zien waar je loopt, is heel fijn. Uiteindelijk bereikten we rond 6 uur het hoogste punt op de berg. Maar waar is dat spiegelmeer? Mijn prioriteit lag eerst bij ontbijten en daarna op zoek naar de beruchte spot. Wat een geweldig uitzicht met de wolken die mysterieus om de berg heen hangen en de zon die langzaam tevoorschijn komt. Erg gaaf! Ondertussen hadden de andere meiden het ‘meer’ gevonden. Echter, door de bewolking om de berg, was het onmogelijk om de berg te zien reflecteren. Tegenvaller, maar alsnog een super mooie omgeving. Dan komt het verschrikkelijkste deel van wandelen, naar beneden via alle trappen. Mijn benen verzuurden en ik snapte even niet dat mensen dit deden voor hun hobby of plezier.
Rond twaalf uur kwamen we weer aan bij het hostel en hebben we de laatste dingen ingepakt, een douche genomen en waren we klaar om onze route terug naar Auckland te nemen. Toen iedereen eenmaal in de auto was gaan zitten, wilde de auto niet starten. Oops, teveel muziek afgespeeld, accu leeg! Gelukkig was er een aardige meneer een eindje verderop die ons snel weer opweg heeft geholpen. De stop onderweg naar Auckland hebben we gedaan in Waitomo, wel bekend door de glowworm caves. Vorig jaar heb ik dit ook bezocht met Peter en hebben we een avontuurlijke trip gedaan die nogal pijnlijk afliep voor Peter, doordat zijn schouder uit te kom ging tijdens het klimmen. Dit keer hebben we een rustige wandeling gemaakt door de grotten en gingen we met een boot door het riviertje. Heel cool om te zien hoe de wormpjes oplichten in het donker om voedsel aan te trekken!
Ik heb de route vervolgd richting Hamilton en Auckland. Klinkt gek, maar na een minuut ben je weer gewend aan het links rijden. Alleen de ruitenwissers en de richting aanwijzers blijven verwarrend haha. Uiteindelijk kwamen we maandagavond laat weer aan in Auckland. Daar heb ik afscheid genomen van drie nieuwe vrienden! Wat een geweldig lieve en leuke meiden, zij hebben het echt super leuk gemaakt!
Conlusie: New Zealand is een veilig land, de mensen zijn aardig, contacten leggen gaat erg makkelijk, de natuur is prachtig en indrukwekkend, nieuwe vrienden maken is een piece of a cookie en iedereen houdt van wandelen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
