South Island

Op dit moment zit ik in het vliegtuig naar Dutchland. Tijd voor de aller laatste blog van mijn avontuur in Nieuw Zeeland. Een blog waarin ik terug blik, maar ook een blog waarin mijn avonturen op het Zuidereiland kwijt moet. Wat gaan vijf maanden dan ontzettend snel voorbij!

Omdat het doel van deze reis mijn stage was, moest er in de laatste weken nog aardig wat gebeuren om daadwerkelijk iets op te leveren. De office werd in deze dagen zeer goed door mij benut en in razend tempo heb ik een klanttevredenheidsonderzoek afgelegd. Het wachten is echter op feedback van mijn mentor, maar dat zien we in Nederland wel weer.

Twee weken geleden ben ik met de Stray bus op avontuur gegaan. Na een avond shift die tot twaalf uur duurde, ben ik na twee uurtjes slaap het vliegtuig in gestapt naar Christchurch. In de ochtend werd ik daar opgehaald door de Stray bus. Het is een soort hop-on-hop-off bus waar je kan kiezen hoeveel nachten je waar wilt blijven. Aangezien ik maar weinig tijd had, had ik in bijna elke stop 1 overnachting. Na een snelle kennismaking met de groep, was onze eerste overnachting in Kaikoura. Vanaf het moment van aankomst op het Zuider Eiland, heb ik al mijn ogen uitgekeken. Wat is het hier ontzettend mooi! Het is een ontzettend ruig eiland met ongelooflijk veel natuur. Ik noem het wel een eiland, maar onderschat het niet, van Noord naar Zuid is al gauw 800km. Na mijn korte nacht zou ik het liefst gaan slapen. Maar ja, dat kan ik in Nederland ook wel doen. Dus wandelschoenen aan en erop uit! Het dorpje ligt aan de kust, waar ontzettend veel zeehonden te zien zijn. Heel gaaf! Tijdens deze wandeling heb ik ook mijn maatje voor de rest van de trip leren kennen, Steph (Canadees). Het weer was erg heftig, in de bergen achter ons was de lucht bijna zwart en voor ons uit was het helder blauw. (Mooie foto’s!) Het dorpje ‘Kaikoura’ is Maori taal voor ‘zee voedsel’, dat betekent na een stevige wandeling fish eten! Het is een bijzonder gebeuren omdat de bergen overlopen in de zee, af en toe zie je aan de kustlijn nog wat bergtoppen uitsteken. Ook in de bus reden we eerst door de bergen tot je opeens na een bocht en een heuvel de zee aan je rechterhand ziet. Er waren veel tunnels dwars door de bergen omdat de bergen simpelweg te dicht bij de kust liggen.

De volgende dag stond Picton op het programma, dat is het noordelijkste puntje van het Zuidereiland. Opeens werd de bus langs de kant van de weg gezet. Fotostop! Mommy seals, daddy seals en baby seals! Wel honderd zeehonden te zien bij de rotsen langs de kust. We verbleven in een hostel wat leek op een hele grote villa, Villa Kakelbont. We hadden hangmatten op de veranda en een super leuke achtertuin. Het was tijd om mijn Nederlandse maatje Koen weer te zien. Hij heeft het Zuidereiland in zijn eentje afgereisd met de auto, waar ik echt veel respect voor heb. We hebben een wandeling gemaakt naar een baai, eenmaal aangekomen lagen er super veel kwallen op het strand, wat een rare dingen zijn dat! Maar ze steken niet, dus in principe zou je in de zee kunnen zwemmen. Na een rust- en kwebbelpauze, liepen we de weg terug langs het water, beetje tricky, wel leuk! De rotsen waren namelijk helemaal bezaaid met mosselen. In de avond had ik het fantastische idee om pannenkoeken te maken! Dutch pancakes, so not the fat/big ones... Nederlandse Inge en Koen (andere Koen), Duitse Melanie en Canadese Steph waren hier wel voor in. Na mij uitgesloofd te hebben in de keuken, met spek- en appel pannenkoeken had ik toch een stel blije gezichten aan tafel! In de ochtend werd het tijd om te fietsen, op mountainbikes weliswaar. Steph met twee Nederlanders op pad, wat had ze het zwaar. Op de terugweg bleek dat ze een lekke band had hahaha, dat verklaarde een hoop. Onderweg naar onze volgende stop, hadden we een kleine wijnproeverij in Nelson, daar hadden we de kans om wijnen uit de streek Marlborough te proeven. Lekker! In de middag zijn we doorgereden naar Abel Tasman, een national park. Wauw! Wat is het daar mooi zeg. Het hostel lag midden in het park, dus dat betekende geen internet voor de komende twee dagen. Wat was dat lekker rustig zeg! :) De douches waren geplaats met uitzicht over de zee, dat was wel gaaf! In de avond hebben we genoten van een super bbq en wijn uit de streek. Een Belg bleef volhouden; ‘Never leave the table, before finishing your bottle of wine!’. Zo gezegd, zo gedaan. De avond werd voortgezet bij het kampvuur. In the middle of nowhere, een perfecte plek om sterren te kijken, zoveel heb ik er nog nooit gezien!

De volgende dag er weer vroeg uit, want we zouden gaan zee kajakken. Het is even pittig als je de golven tegen hebt op zee, dan lijkt een eiland dichterbij dan het daadwerkelijk is… Maar wat is het mooi, helder blauw water dat glinstert in de zon en zeer doet aan je ogen, fantastisch. We hebben zelfs nog zeehonden en pinguïns gezien, heel erg schattig! Eenmaal bij een kust aangekomen, was er eigenlijk geen strand. Door de vloed was het hele strand weg, we probeerden onze kajaks aan te meren, maar die dreven telkens weer weg. Met wat geduld, hebben we kunnen genieten van de prachtige stranden die dit park heeft. Ze worden niet voor niks de golden beaches genoemd. Na twee nachten in Abel Tasman, zijn we door gereden naar Westport dit was eigenlijk niet heel bijzonder en meer een tussenstop voor het volgende national park. In Westport zijn we met een groot deel van de bus naar het strand gegaan. Ook hier was er eigenlijk geen strand op moment van aankomst vanwege vloed. Er waren krachtige golven en het was super koud, perfect! In de avond zijn we weer naar het strand gegaan om een kampvuur te maken! Alsof het de normaalste zaak van de wereld is om bij het kampvuur met een drankje naar de sterren te kijken met het geluid van de zee op de achtergrond.

We gingen de volgende dag door naar Franz Josef national park. Tijdens deze trip zijn we ergens gedropt om een wandeling te maken, daarna was het niet helemaal duidelijk waar we opgepikt zouden worden. De bus was ineens verdwenen, met dank aan onze driver die drie kilometer verderop stond geparkeerd. Thanks Rusty. Desalniettemin was het een mooie wandeling langs het strand aan je rechterhand en aan je linkerhand een paar grotten. De bus stond geparkeerd bij de pancake rocks. Ik weet niet meer hoe ze precies ontstaan, want mijn aardrijkskundige kennis is ontoereikend. Maar ze zien eruit als pannenkoeken. Ik geloof dat door de druk van de zee, delen op elkaar gedrukt worden, uiteindelijk door aardverschuiving komen die platen omhoog. Klinkt logisch?

Eenmaal in Franz Josef, verbleven we in eeen super groot hostel, met leuke kamergenootjes. We hadden een nieuw team. Team North America plus one. Ik was the one. Dit kwam voort uit de groepen die waren ontstaan onderling, Nederlands onder elkaar, Zweden onder elkaar, Duitsers onder elkaar. Dat vind ik niet leuk, je bent niet op reis om mensen uit je eigen land te spreken. Het was super gezellig en zeker goed voor mijn Engels! De afstanden van spot naar spot zijn best wel lang, en elke dag zat je al gauw vier tot vijf uur in de bus. Gelukkig zijn er onderweg veel stops met leuke uitkijkpunten, wandelingen, fotomomenten en thee- en plas pauzes. In de avond hebben we met de Stray groep een drankje gedaan. Wij hadden twee nachten in Franz Josef, dat betekent dat we de volgende dag helemaal voor onszelf hadden. Dit dorp staat bekend om haar gletsjers, veel mensen gingen dan ook een glacier walk doen. Helaas had ik geen $300 dollar over om dit te doen. In plaats daarvan heb ik heerlijk uitgeslapen, en een pittige hike gemaakt naar de gletsjer. Heel apart hoe jij in je t-shirtje rond kan lopen terwijl op een afstandje super veel ijs ligt. Een extra route liet mij ook Peter’s Pool zien, een mirror lake. Het was windstil en daardoor zie je de reflectie van de gletsjer in het meer perfect. Helaas krimpt dit gebied wel door de opwarming van de aarde. Over twintig jaar is waarschijnlijk het meeste van de gletsjers verdwenen. Daarom is de wandeling op de gletsjer alleen nog maar bereikbaar per helikopter, de wandeling naar de gletsjer toe is te gevaarlijk.

Na wat start problemen met de bus en een uur vertraging, vervolgden wij onze trip naar Wanaka. De fotostop was dit keer bij een mirror lake waarvan ik de naam niet meer weet. Een wandeling van twee uur voordat de bus weer verder zou rijden naar de Blue Pools. Pools die echt blue zijn. En super koud. Dat liet mij natuurlijk niet weerstaan om een duik te nemen. Zo koud dat het je adem wegneemt als je erin duikt. Heerlijk. Tijdens het tweede deel van de bus reis ging de lijst met activiteiten rond waar je je voor op kon geven. Steph wilde heel graag skydiven en dat deed ze niet alleen. Ze wist dat ik het wilde, maar er was nog wel een beetje twijfel. Daar maakte zij al gauw een eind aan. Voor ik het wist stond mijn naam op de lijst en werden we de volgende ochtend vroeg op gepikt om uit een vliegtuig te springen.

Het ontbijt ging niet zo makkelijk door de zenuwen. We werden met een shuttle gebracht naar Wanaka airport. Tijdens dit ritje moest je allemaal formulieren invullen, waar je liever niet aan wilt denken. Eenmaal aangekomen op het vliegveldje, moesten wij een veiligheidsfilmpje kijken. Hier kreeg ik het echt benauwd van en mijn buik draaide wel een paar keer om als ik eerlijk was. Welke idioot springt er nou vrijwillig uit een vliegtuig. Maar ja, zonde van je geld als je niet springt. Dus, het pak aan en nog een klein interview vooraf. Ik wist wie er met mijn mee zouden springen en er sprong een cameraman mee. Het moet natuurlijk wel vastgelegd worden, anders gelooft niemand het. In het interviewtje vooraf heb ik mijn verontschuldigen aangeboden voor het feit dat ik niemand mijn skydive plan verteld heb… Sorry, maar achteraf beter, anders was je nog langer in spanning geweest. Eenmaal in het vliegtuig was alle spanning verdwenen. Ik genoot van het prachtige uitzicht, telkens een beetje hoger, telkens een beetje meer zicht. De bergtoppen onder de sneeuw, twee helderblauwe meren, een glimlach van oor tot oor en ik kon niet wachten. Op dat moment zeiden ze dat we hoog genoeg waren om te springen, ik werd vast geklikt, alles werd nog eens aangesnoerd en dubbel gecheckt. De deur ging open. Totaal geen tijd om na te denken wat er gebeurd. Je benen naar buiten. Dat gaat tegen je natuur in en voelt heel raar. Maar het gaat zo snel, voor je het weet wordt je er min of meer uitgedrukt door je maatje. Na vijf seconden lig je stabiel en ga je met 200kmph naar beneden! Er wordt op je schouders getikt en je mag je armen uitzwaaien als je wilt.. Ik kon vliegen!!! Heel hard naar beneden haha. Ik gilde en krijste het uit van plezier. Het was zo vet! De vrije val duurt ongeveer 40 seconden en daarna vliegt de parachute uit. Je hebt nog vijf minuten om beneden te komen door lekker rond te fladderen, heerlijk! Uiteindelijk beland je met je bips op te grond en dan ben je zo blij! Wat een adrenaline kick! Thanks Steph for signing the sheet for me!
Na afloop hebben we ontzettend gelachen om de video van het skydiven. Die jullie al gezien kunnen hebben op Facebook. De trip werd voortgezet naar Queenstown, de party spot in NZ. En de spot voor de beste burgers. Fergburger is bekend in heel NZ en alleen te verkrijgen in Queenstown, dagelijks staan er super lange rijen, die door gaan op straat. Maar het is het wachten echt waard. Queenstown is een super schattig stadje met aan de rand van het centrum een groot lake. Het centrum ligt aan het strand, dat is echt een goede plek om verkoeling te zoeken. In de avond hebben we ook zeker even het uitgaansleven opgezocht.

De volgende dag zijn we ook heel sportief geweest, Erin (American), Steph en ik zijn naar de top van de berg in Queenstown gelopen. In plaats van de gondel te nemen zijn de recht omhoog gelopen. Op een zonnige dag als deze was het echt pittig. Maar diehards als we zijn, hebben we na de fotostop ook de wandeling naar beneden gemaakt. Eenmaal beneden met trillende beentjes, verkoeling zoeken in het meer, en dat was echt letterlijk verkoeling, ijskoud! :) Om alvast even te wennen aan de syberische temperaturen in Nederland, hebben we de IceBar bezocht. Een bar waar het min vijf graden is en alles is van ijs, denk aan glazen, stoelen, tafels, ijssculpturen! Heel leuk voor een half uurtje en blij dat ik daarna weer lekker buiten stond. We hebben de weg vervolgd naar het strand om daar de laatste avond met deze meiden te vieren, want ik was de enige die slechts twee in plaats van vier nachten bleef overnachten.

De bus met nieuwe driver Rob, bracht ons naar de volgende stop, een national park, Mount Cook! We verbleven midden in het park. Echter, door de erg laaghangende bewolking heb ik Mt Cook niet gezien. Totaal geen zin om te wandelen, want dat deed ik elke dag al haha. Maar ja, stil zitten kan in Nederland wel weer. Hup, wandelschoenen aan en gaan. Het werd een hike van uiteindelijk vier uur. Wat heb ik prachtige dingen gezien. En wat was het een slecht weer. Je liep door een gigantische vallei en door de wolken zag het er super mysterieus uit. Aan het eind van het pad was een groot meer, in de verte zag je de ijsblokken liggen. Dit was ook het begin van de gletsjer. Elke minuut veranderd het aanzicht en dat maakt het bijzonder. Ik bleef ook maar foto’s maken hihi. Tijdens deze wandeling heb ik kennis gemaakt met mijn nieuwe reisgenoten, Lei (Chinees), Bea (Braziliaans), Matthias (Duits) en Jonathan (Zweeds). Wat een stelletje bij elkaar, ik heb nog nooit zoveel gelachten tijdens een wandeling. Bij het bezoek aan het meer natuurlijk veel foto’s gemaakt. Op de terugweg begon het super hard te regenen. Echt hard. Nog twee uur wandelen te gaan en dat is best lang als je helemaal doorweekt bent. Na lang zoeken eindelijk het hostel gevonden en die was verder weg dan ik dacht.

Dan zijn er bijna twee weken voorbij en ben je op weg naar je laatste stop van je trip. Rangitata stond op het programma. Een hostel wat in the middle of nowhere ligt, met alleen maar schapen. Het hostel was zo klein, dat we niet eens kamersleutels kregen. We sliepen met tien man in een kamer en dat was erg krap. Spacemanagement. Met stapelbedden van 3 hoog. Als laatste kwam ik de kamer binnen, dus ik mocht op het bovenste bed, en dat was echt hoog. Oops! Er was een hele fijne TV Lounge in dit hostel, bijna iedereen lag dan ook languit op de bank film te kijken. De volgende ochtend vertrokken we rond 7 uur al naar het vliegveld in Christchurch. Ik had geen zin om met tien man op hetzelfde moment spullen te pakken, dus ik had mijn koffers al buiten staan voor er ook maar iemand wakker was. Dat gaf mij tevens de gelegenheid om en zonsopkomst te bekijken en natuurlijk fotograferen. Je dag kan niet beter beginnen! Na drie uurtjes rijden en Facebook contacten uitwisselen waren we aangekomen in Christchurch. Een dikke knuffel voor mijn nieuwe reismaatjes en terug naar Auckland voor twee nachten.

De laatste dagen stonden in het teken van mijn stageverslag afronden, handtekeningen van mijn stagebegeleider ontvangen, tas inpakken en afscheid nemen. De avond voor mijn vertrek heb ik een drankje gedaan met Yeti en ben ik lekker uit eten geweest met Anke, Veerle, Marieke en Rinja. Dan komt het besef dat dit echt je laatste avond in NZ is. Koffer inpakken was nog een hele opgave, je verzamelt nog al wat tijdens een half jaartje. Nieuwe kleren, nieuwe hebbedingetjes. Met wat hulp van Vee heb ik toch de koffer dicht gekregen! Vanochtend had ik de kans om Zoe nog even te zien, de reception manager, echt een topwijf. Een dikke knuffel voor haar en ze zei al: ‘This is not a goodbye, but a see you soon!’. Daarna hebben Anke, Vee en Marieke mij uitgezwaaid, dat vond ik echt super lief. Ze hadden zelfs nog een kadootje voor mij gemaakt, een t-shirt met allemaal lieve teksten! Echt heel gaaf en ik draag het al de hele vlucht.

Op dit moment zit ik in het vliegtuig van Auckland naar Kuala Lumpur en denk ik terug aan alle leuke, gekke mensen die ik heb leren kennen. Ik zie er ontzettend naar uit om mijn Dutch family and friends weer te zien. Maar wat zal ik Nieuw Zeeland gaan missen zeg! This is not a goodbye, but a see you soon!


xxxx