Taupo!
Door: Strid
Blijf op de hoogte en volg Astrid
07 Januari 2015 | Nieuw Zeeland, Taupo
Aan al het goede komt een eind. Morgen gaat Peter weer richting Nederland. Bijna vier weken hebben we vakantie kunnen vieren. We hebben super veel gezien. Super veel gedaan. Super lekker gegeten en super lekker weer gehad!
Nadat we terug kwamen van onze roadtrip, stonden de feestdagen voor de deur. Kerstavond hebben we doorgebracht met de lokale ‘dutchies’. Er stonden pannenkoeken op het menu in de raarste soorten en maten kwamen ze voorbij. Een super gezellige avond! De volgende dag, kerstdag moest ik werken! Iedereen kwam voorbij in zomerse kleding inclusief kerstmuts of rendier oren. Het was totaal geen straf om te werken, want iedereen was vrolijk! Bijna iedereen dan, sommige mensen waren veel te lam om normaal te praten en scholden je uit voor alles en nog wat omdat ze een taxi hadden gemist of niet naar binnen mochten omdat ze hier simpelweg niet verbleven. In de avond hebben Peter en ik door de haven gewandeld en hebben we kerstdiner gehad ergens op Queen St. Apart om te zien dat de grootste straat in Auckland op Christmasday gewoon helemaal leeg is. Alle winkels zijn gesloten en je vindt bijna niemand op straat.
Tweede kerstdag, oftewel Boxing Day hebben we doorgebracht in Ellerslie, het horseracing Walhalla. Het gaat er ietsje anders aan toe dan in Wolvega, dus gekleed in jurkje gingen we die kant op. Eenmaal bij de ingang aangekomen, voelde ik me ontzettend underdressed. De rokjes konden niet kort genoeg zijn, de hakken niet hoog genoeg en de hoeden niet groot genoeg. Er werden fashion competities gehouden, veel gedronken, veel gegeten en ontzettend veel gegokt. De paarden races elk half uur was eigenlijk maar bijzaak naar mijn idee. Op het middenterrein kon je ook zitten, toen we daar keken, leek het meer op een camping. Alles was van huis mee meegenomen, tenten, campingstoelen, koelboxen, kleedjes, alles werd meegenomen om de dag door te komen. Het contrast was groot, maar daar voelde ik me meer op mijn plek. Aan het eind van de dag zie je gestrande vrouwen in hun jurk op de grond liggen, geveld door de zon en wat wijntjes denk ik. Geweldig om zoiets mee te maken!
We hebben de volgende dag gechilld op het strand, Mission Bay. Natuurlijk hebben we bijbehorende fish & chips genuttigd! De volgende dag weer actief bezig geweest. We hebben de Coast to Coast walk gelopen. Die begint in de haven van Auckland en gaat helemaal naar beneden naar de Oost kust. Het is een tocht van 16 km. Je loopt langs de drie grootste vulkanen van Auckland, Mt Albert, Mount Eden en One Tree Hill. Mount Albert en het laatste stuk van de route hebben we echter gemist. Door het praten, miste we af en toe wat bordjes… Die avond stond een etentje op de planning waar ik heel erg naar uit heb gekeken. We zijn uit eten geweest bij de Sky Tower, op 328 meter hoogte! Wat een geweldig uitzicht heb je vanuit het ronddraaiende restaurant. Het eten was geweldig en het prachtige uitzicht, met al die lichtjes die je ziet zo ver als je maar kunt kijken!
Toen was het weer tijd om twee dagen te werken. Veel te beleven die dagen. Het is niet toegestaan om te drinken in het hostel, maar dat gebeurt af en toe wel. Ik liep door de keuken en zag een jongeman drinken. Hij weigerde stug om zijn bier af te geven en begon een partij stampij te maken. De regels in het hostel zijn dat iemand het hostel uit wordt gezet wanneer hij gevonden wordt met alcohol. Meestal wordt hier soepel mee omgegaan. Na een woordwisseling van een kwartier gaf hij eindelijk zijn bier aan mij, niet van harte natuurlijk. Deze man ging echter zo tegen mij tekeer en intimideerde me zodanig dat ik Boi er later bij heb gehaald. Een beer van een kerel die hem er uiteindelijk uit heeft gezet. Zo is er altijd wel iets te beleven in het hostel. Na twee dagen werken, werd het tijd om de koffer weer in te pakken in de avond. Want de volgende ochtend zouden we richting Taupo vertrekken om nieuwjaar te vieren!
Na vijf uur in de bus kwamen we aan in Taupo! Een stadje dat bekend staat om het ontzettend grote meer. Met een omtrek van 72km is Blue Lake het grootste meer in Nieuw Zeeland. Om de omgeving te verkennen hebben we een fiets geleend. Ik zag een lekker fietstochtje voor me. Echter werd het een heftige mountainbike trial. Wat mij iets zwaarder viel. Na twee uur mountainbiken kwamen we aan bij de watervallen. Een gigantische waterval met prachtig blauw water, zo helder! Geweldig wat een geluid die watervallen maken! We maakten ons die middag op voor nieuwjaarsavond. Er was een en al feest in de straten vanaf een uurtje of acht al. Om twaalf uur werd er gigantisch vuurwerk afgestoken in het meer. Iedereen verzamelde zich langs het meer om het vuurwerk te zien. Ik vind het super hoe dit geregeld wordt, zonde eigenlijk dat in Nederland iedereen voor een paar euro eigenlijk rotzooi koopt terwijl hier iedereen van kan genieten! Rond kwart over twaalf toen we nog graag een borrel wilden doen op het nieuwe jaar, werden de rijen bij de taxi alsmaar groter. Het feest was grotendeels al gevierd. Wij besloten om 2015 maar even in te luiden met een ijsje!
Nieuwjaarsdag wilden wij eigenlijk sportief beginnen, maar het was zo warm dat we er maar een nieuwjaarsduik van hebben gemaakt! Totaal niet het gevoel dat je nieuwjaarsdag staat te vieren. Maar wat hebben we een prachtig weer hier. We hebben een duik genomen in Blue Lake, het meer wat prachtig blauw is van zichtzelf. Door de grote stroming zijn er bijna geen vissen te vinden in dit meer en dat maakt het heel erg helder. Deze relax dag was ook wel nodig want de volgende dag zou een gigantische tocht op ons te wachten staan.
Om zes uur stonden we klaar om opgehaald te worden door de shuttle bus om naar Tongariro National Park te gaan. Met de tassen vol met kleding, voedsel en water waren we klaar voor de 19,4km lange tocht waar je gemiddeld 7-9 uur over doet. Eenmaal aangekomen, begonnen we rond 8am aan de crossing. In het begin was het heel erg kaal en liepen we geleidelijk aan naar boven. Na een uur werden we gewaarschuwd voor de Devil’s Staircase. Zo wordt hij genoemd omdat er geen einde aan komt. Voor je de trap op gaat stond er een groot bord waar attentie werd gevraagd voor je gezondheid en je uitrusting, alleen dan was het toegestaan om omhoog te gaan. We zullen het wel zien! De staircase was voor mij wel een tegenvaller, het maakt het vooral pittig omdat je andere mensen langs de route telkens ziet stil staan en water ziet drinken. Ik zag vooral veel kansen om foto’s te maken en op adem te komen haha. Je moet er wat voor over hebben om op 1900 meter een fantastisch uitzicht te hebben. Na een tijdje kwamen we Rinja tegen, een vriendin van het hostel. Ze had het tempo er flink in! Running Rinja ging de berg op alsof het niks was… Daarbij schoot het foto’s maken er wel een beetje bij in, maar het liep wel lekker door. Na een paar flinke klimmen, kwamen we bij een afdaling waar menigeen onderuit ging. Het liep zo steil naar beneden, zonder goede uitrusting was het bijna geen doen en was je zo beneden! Het uitzicht wat volgde was fantastisch. Drie meren, zo ontzettend helder! Zo blauw heb ik een meer nog nooit gezien. Prachtig. Verder naar beneden hebben we daar vijf minuten pauze gehad. Daarna kwamen we langs een super grote rode krater. Het is onvoorstelbaar zo groot de krater was en die kleur wordt je bijna angstig van. Tijdens de crossing had je zoveel verschillende omgevingen, dit deel was heel vulkanisch, met veel stenen brokstukken, voortgekomen van de lava. Na een groot ander meer liep het pad langzaam aan weer naar beneden. In de verte zag je het carpark al liggen. Maar vergis je niet, dit leek zo dichtbij, je kunt zo ver kijken, dat zelfs dit nog vier uur lopen was! De weg naar beneden liep al slingerend van links naar rechts en duurde inderdaad heel lang. We hebben nog een kleine pauze gehad bij het laatste hutje die we tegen kwamen op de route. Toen het laatste deel alweer gelopen naar het carpark, wat nog minimaal twee uur in beslag nam. Eenmaal rond 4pm aangekomen bij het carpark was ik zo blij dat het er op zat na acht uur wandelen, maar ik was ook super blij dat ik dit gedaan heb! In de shuttle bus naar het hostel met een voldaan gevoel even de ogen dicht.
De volgende ochtend werd ik met ontzettend veel spierpijn wakker. Zo’n wandeling doe ik natuurlijk ook niet elke dag. We hebben de benen even los gewandeld op de markt. Er was een marktje met ontzettend veel lokale producten, dat vind ik leuk om te zien! In de middag stapten we weer in de bus richting Auckland. Het was weer tijd om wel twee dagen te werken. Er is dan ook niet veel noemenswaardig gebeurd. Dinsdag was ik weer een dag vrij en zijn we naar Waiheke Island gegaan. Een eiland dat bekend staat om haar wijngaarden. Nadat we van de ferry kwamen, hebben we een half uurtje gelopen naar de eerste wijngaard, we hebben daar een heerlijk wijntje gedronken. Daar zaten we dan als een God in NZ, boven op een heuvel, uitzicht op de zee, in de zon met een wijntje.
Daarna wilden we doorlopen naar het dorpje, na twee minuten lopen stopte er een auto. De mevrouw achter het stuur vroeg of we een lift wilden hebben naar het dorpje, want het was langer lopen dan we dachten zei ze. Ontzettend dankbaar waren we haar, super leuk hoe behulpzaam de mensen hier zijn. We waren vlak bij het strand en hebben een duik genomen in de zee. Hoe kan al het water hier toch zo helder zijn. Ik snap er niks van. Maar ik vind het prachtig. Na deze luie break hebben we de bus gepakt naar andere wijngaarden meer oostelijk gelegen op het eiland. We kregen de kans om vier wijnen te proeven, echter vielen ze mij een beetje tegen. Ze waren ontzettend krachtig en ik kreeg er direct hoofdpijn van. Uiteindelijk hebben we in het dorpje ergens lekker gegeten. Mooi eiland!
Vandaag zijn we naar Takapuna beach gegaan. Het klinkt alsof er niks anders te beleven is hier. Maar het is zo warm, dat het wel nodig is om verkoeling te zoeken! We hebben een bbq gezocht op het strand en toen we die gevonden hadden, hebben we hamburgers gebakken! Toppie. Morgen willen we nog graag naar Rangitoto Island, de grootste vulkaan van Auckland en omstreken. Morgenavond gaat Peter weer naar het vliegveld en gaan we voor vier weken afscheid nemen. Ik ben super dankbaar voor het feit dat hij hier helemaal naar toe is gekomen! En ik weet zeker dat hij het ook super naar zijn zin heeft gehad afgelopen weken. De tijd vliegt en over vier weken kan ik ook al mijn lieve vrienden en familie weer zien! Want tijdens de feestdagen, wanneer je bedenkt dat iedereen gezellig met zijn allen aan een grote tafel zit te borrelen, zou je daar toch wel heel graag bij willen zijn. Dat besef je even wie er allemaal thuis zitten! Nog even en ik kan niet wachten om jullie allemaal weer te zien!
Liefs, Strid
Nadat we terug kwamen van onze roadtrip, stonden de feestdagen voor de deur. Kerstavond hebben we doorgebracht met de lokale ‘dutchies’. Er stonden pannenkoeken op het menu in de raarste soorten en maten kwamen ze voorbij. Een super gezellige avond! De volgende dag, kerstdag moest ik werken! Iedereen kwam voorbij in zomerse kleding inclusief kerstmuts of rendier oren. Het was totaal geen straf om te werken, want iedereen was vrolijk! Bijna iedereen dan, sommige mensen waren veel te lam om normaal te praten en scholden je uit voor alles en nog wat omdat ze een taxi hadden gemist of niet naar binnen mochten omdat ze hier simpelweg niet verbleven. In de avond hebben Peter en ik door de haven gewandeld en hebben we kerstdiner gehad ergens op Queen St. Apart om te zien dat de grootste straat in Auckland op Christmasday gewoon helemaal leeg is. Alle winkels zijn gesloten en je vindt bijna niemand op straat.
Tweede kerstdag, oftewel Boxing Day hebben we doorgebracht in Ellerslie, het horseracing Walhalla. Het gaat er ietsje anders aan toe dan in Wolvega, dus gekleed in jurkje gingen we die kant op. Eenmaal bij de ingang aangekomen, voelde ik me ontzettend underdressed. De rokjes konden niet kort genoeg zijn, de hakken niet hoog genoeg en de hoeden niet groot genoeg. Er werden fashion competities gehouden, veel gedronken, veel gegeten en ontzettend veel gegokt. De paarden races elk half uur was eigenlijk maar bijzaak naar mijn idee. Op het middenterrein kon je ook zitten, toen we daar keken, leek het meer op een camping. Alles was van huis mee meegenomen, tenten, campingstoelen, koelboxen, kleedjes, alles werd meegenomen om de dag door te komen. Het contrast was groot, maar daar voelde ik me meer op mijn plek. Aan het eind van de dag zie je gestrande vrouwen in hun jurk op de grond liggen, geveld door de zon en wat wijntjes denk ik. Geweldig om zoiets mee te maken!
We hebben de volgende dag gechilld op het strand, Mission Bay. Natuurlijk hebben we bijbehorende fish & chips genuttigd! De volgende dag weer actief bezig geweest. We hebben de Coast to Coast walk gelopen. Die begint in de haven van Auckland en gaat helemaal naar beneden naar de Oost kust. Het is een tocht van 16 km. Je loopt langs de drie grootste vulkanen van Auckland, Mt Albert, Mount Eden en One Tree Hill. Mount Albert en het laatste stuk van de route hebben we echter gemist. Door het praten, miste we af en toe wat bordjes… Die avond stond een etentje op de planning waar ik heel erg naar uit heb gekeken. We zijn uit eten geweest bij de Sky Tower, op 328 meter hoogte! Wat een geweldig uitzicht heb je vanuit het ronddraaiende restaurant. Het eten was geweldig en het prachtige uitzicht, met al die lichtjes die je ziet zo ver als je maar kunt kijken!
Toen was het weer tijd om twee dagen te werken. Veel te beleven die dagen. Het is niet toegestaan om te drinken in het hostel, maar dat gebeurt af en toe wel. Ik liep door de keuken en zag een jongeman drinken. Hij weigerde stug om zijn bier af te geven en begon een partij stampij te maken. De regels in het hostel zijn dat iemand het hostel uit wordt gezet wanneer hij gevonden wordt met alcohol. Meestal wordt hier soepel mee omgegaan. Na een woordwisseling van een kwartier gaf hij eindelijk zijn bier aan mij, niet van harte natuurlijk. Deze man ging echter zo tegen mij tekeer en intimideerde me zodanig dat ik Boi er later bij heb gehaald. Een beer van een kerel die hem er uiteindelijk uit heeft gezet. Zo is er altijd wel iets te beleven in het hostel. Na twee dagen werken, werd het tijd om de koffer weer in te pakken in de avond. Want de volgende ochtend zouden we richting Taupo vertrekken om nieuwjaar te vieren!
Na vijf uur in de bus kwamen we aan in Taupo! Een stadje dat bekend staat om het ontzettend grote meer. Met een omtrek van 72km is Blue Lake het grootste meer in Nieuw Zeeland. Om de omgeving te verkennen hebben we een fiets geleend. Ik zag een lekker fietstochtje voor me. Echter werd het een heftige mountainbike trial. Wat mij iets zwaarder viel. Na twee uur mountainbiken kwamen we aan bij de watervallen. Een gigantische waterval met prachtig blauw water, zo helder! Geweldig wat een geluid die watervallen maken! We maakten ons die middag op voor nieuwjaarsavond. Er was een en al feest in de straten vanaf een uurtje of acht al. Om twaalf uur werd er gigantisch vuurwerk afgestoken in het meer. Iedereen verzamelde zich langs het meer om het vuurwerk te zien. Ik vind het super hoe dit geregeld wordt, zonde eigenlijk dat in Nederland iedereen voor een paar euro eigenlijk rotzooi koopt terwijl hier iedereen van kan genieten! Rond kwart over twaalf toen we nog graag een borrel wilden doen op het nieuwe jaar, werden de rijen bij de taxi alsmaar groter. Het feest was grotendeels al gevierd. Wij besloten om 2015 maar even in te luiden met een ijsje!
Nieuwjaarsdag wilden wij eigenlijk sportief beginnen, maar het was zo warm dat we er maar een nieuwjaarsduik van hebben gemaakt! Totaal niet het gevoel dat je nieuwjaarsdag staat te vieren. Maar wat hebben we een prachtig weer hier. We hebben een duik genomen in Blue Lake, het meer wat prachtig blauw is van zichtzelf. Door de grote stroming zijn er bijna geen vissen te vinden in dit meer en dat maakt het heel erg helder. Deze relax dag was ook wel nodig want de volgende dag zou een gigantische tocht op ons te wachten staan.
Om zes uur stonden we klaar om opgehaald te worden door de shuttle bus om naar Tongariro National Park te gaan. Met de tassen vol met kleding, voedsel en water waren we klaar voor de 19,4km lange tocht waar je gemiddeld 7-9 uur over doet. Eenmaal aangekomen, begonnen we rond 8am aan de crossing. In het begin was het heel erg kaal en liepen we geleidelijk aan naar boven. Na een uur werden we gewaarschuwd voor de Devil’s Staircase. Zo wordt hij genoemd omdat er geen einde aan komt. Voor je de trap op gaat stond er een groot bord waar attentie werd gevraagd voor je gezondheid en je uitrusting, alleen dan was het toegestaan om omhoog te gaan. We zullen het wel zien! De staircase was voor mij wel een tegenvaller, het maakt het vooral pittig omdat je andere mensen langs de route telkens ziet stil staan en water ziet drinken. Ik zag vooral veel kansen om foto’s te maken en op adem te komen haha. Je moet er wat voor over hebben om op 1900 meter een fantastisch uitzicht te hebben. Na een tijdje kwamen we Rinja tegen, een vriendin van het hostel. Ze had het tempo er flink in! Running Rinja ging de berg op alsof het niks was… Daarbij schoot het foto’s maken er wel een beetje bij in, maar het liep wel lekker door. Na een paar flinke klimmen, kwamen we bij een afdaling waar menigeen onderuit ging. Het liep zo steil naar beneden, zonder goede uitrusting was het bijna geen doen en was je zo beneden! Het uitzicht wat volgde was fantastisch. Drie meren, zo ontzettend helder! Zo blauw heb ik een meer nog nooit gezien. Prachtig. Verder naar beneden hebben we daar vijf minuten pauze gehad. Daarna kwamen we langs een super grote rode krater. Het is onvoorstelbaar zo groot de krater was en die kleur wordt je bijna angstig van. Tijdens de crossing had je zoveel verschillende omgevingen, dit deel was heel vulkanisch, met veel stenen brokstukken, voortgekomen van de lava. Na een groot ander meer liep het pad langzaam aan weer naar beneden. In de verte zag je het carpark al liggen. Maar vergis je niet, dit leek zo dichtbij, je kunt zo ver kijken, dat zelfs dit nog vier uur lopen was! De weg naar beneden liep al slingerend van links naar rechts en duurde inderdaad heel lang. We hebben nog een kleine pauze gehad bij het laatste hutje die we tegen kwamen op de route. Toen het laatste deel alweer gelopen naar het carpark, wat nog minimaal twee uur in beslag nam. Eenmaal rond 4pm aangekomen bij het carpark was ik zo blij dat het er op zat na acht uur wandelen, maar ik was ook super blij dat ik dit gedaan heb! In de shuttle bus naar het hostel met een voldaan gevoel even de ogen dicht.
De volgende ochtend werd ik met ontzettend veel spierpijn wakker. Zo’n wandeling doe ik natuurlijk ook niet elke dag. We hebben de benen even los gewandeld op de markt. Er was een marktje met ontzettend veel lokale producten, dat vind ik leuk om te zien! In de middag stapten we weer in de bus richting Auckland. Het was weer tijd om wel twee dagen te werken. Er is dan ook niet veel noemenswaardig gebeurd. Dinsdag was ik weer een dag vrij en zijn we naar Waiheke Island gegaan. Een eiland dat bekend staat om haar wijngaarden. Nadat we van de ferry kwamen, hebben we een half uurtje gelopen naar de eerste wijngaard, we hebben daar een heerlijk wijntje gedronken. Daar zaten we dan als een God in NZ, boven op een heuvel, uitzicht op de zee, in de zon met een wijntje.
Daarna wilden we doorlopen naar het dorpje, na twee minuten lopen stopte er een auto. De mevrouw achter het stuur vroeg of we een lift wilden hebben naar het dorpje, want het was langer lopen dan we dachten zei ze. Ontzettend dankbaar waren we haar, super leuk hoe behulpzaam de mensen hier zijn. We waren vlak bij het strand en hebben een duik genomen in de zee. Hoe kan al het water hier toch zo helder zijn. Ik snap er niks van. Maar ik vind het prachtig. Na deze luie break hebben we de bus gepakt naar andere wijngaarden meer oostelijk gelegen op het eiland. We kregen de kans om vier wijnen te proeven, echter vielen ze mij een beetje tegen. Ze waren ontzettend krachtig en ik kreeg er direct hoofdpijn van. Uiteindelijk hebben we in het dorpje ergens lekker gegeten. Mooi eiland!
Vandaag zijn we naar Takapuna beach gegaan. Het klinkt alsof er niks anders te beleven is hier. Maar het is zo warm, dat het wel nodig is om verkoeling te zoeken! We hebben een bbq gezocht op het strand en toen we die gevonden hadden, hebben we hamburgers gebakken! Toppie. Morgen willen we nog graag naar Rangitoto Island, de grootste vulkaan van Auckland en omstreken. Morgenavond gaat Peter weer naar het vliegveld en gaan we voor vier weken afscheid nemen. Ik ben super dankbaar voor het feit dat hij hier helemaal naar toe is gekomen! En ik weet zeker dat hij het ook super naar zijn zin heeft gehad afgelopen weken. De tijd vliegt en over vier weken kan ik ook al mijn lieve vrienden en familie weer zien! Want tijdens de feestdagen, wanneer je bedenkt dat iedereen gezellig met zijn allen aan een grote tafel zit te borrelen, zou je daar toch wel heel graag bij willen zijn. Dat besef je even wie er allemaal thuis zitten! Nog even en ik kan niet wachten om jullie allemaal weer te zien!
Liefs, Strid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
