ROADTRIP

Ten eerste hoop ik dat iedereen fijne kerstdagen heeft gehad! In Nieuw Zeeland is er genoeg gebeurd afgelopen twee weken, dus ik heb genoeg te vertellen! Misschien een beetje te veel haha. Peter is precies twee weken geleden geland in Auckland! Zo blij als een kind dat ik was. En gespannen want zijn vliegtuig liet erg lang op zich wachten… Uiteindelijk is Peter inclusief koffers veilig aangekomen en kon het avontuur voor mij ook beginnen. Rond tien uur in de ochtend is Peter geland en eenmaal aangekomen in het hostel en begonnen we aan een ‘rustdag’. Vergeet dan niet alle kennismakingen en rondleidingen hier!

Voorafgaand aan Peter zijn komst stonden er een hoop feestjes gepland. De laatste pubcrawl van het jaar, waar ontzettend veel mensen op af gekomen waren. En een staffparty! Met de crew gingen we een dag naar een zwemparadijs, het weer zat niet mee. Het was miezerig en triest. Desondanks was het een gezellige dag met een bbq en veel drankjes (niet voor mij, want ik moest die avond werken). Hoogtepunt was toch wel de uitreiking van de kadootjes en de awards. Iedereen had de opdracht gekregen om een ‘wearable gift’ te kopen. De gekste dingen kwamen tevoorschijn natuurlijk en dat was erg leuk! Ten slotte was er zelfs een award toebedeeld aan mij; ‘The human vulture award’. Voor degene die alles eet. Als commentaar werd er gezegd dat er geen stofzuiger in de kamer nodig is, omdat Astrid er is. En waar eten is, daar kun je Astrid vinden. Oops! Erg leuk en wat hou ik toch van al die gekke mensen!

De volgende ochtend moest ik werken en Peter heeft meegedaan aan de wandeltour door Auckland. ’s Middags was het zover dat we onze auto op konden halen! De auto konden wij voor negen dagen huren en we hebben een roadtrip door het Noordereiland gemaakt. Het moment dat ik de auto instapte dacht ik wel even, oh shit, vanaf nu moet ik links rijden. Het eerste stuk was door de stad, heel erg eng. Na vijf minuten kwamen we bij het hostel aan om onze spullen in te laden. Bij terugkomst had ik al bijna een boete te pakken omdat ik daar niet mocht parkeren. Maar daar heb ik me uit kunnen lullen. Auto vol, tien kaarten bij ons (allemaal verschillende landdelen), een naam voor de auto bedacht en gaan met die banaan. Onze auto was een Nissan Tidda Latio. De naam Lida kwam daaruit voort. Eenmaal uit de stad was ik geruster en reed ik zekerder op de vijfbaansweg, waar ik toch wel een beetje tegenop zag. Een foto van dit rijden in de stad hoorde er wel bij, toen zei Peter dat het geheugenkaartje in mijn camera miste. Ik zag het al voor me, de geheugenkaart zat nog in mijn laptop, ik zag hem nog zo liggen. Hiervoor moesten we natuurlijk wel terug! Na een aantal uren rijden, reden we het Coromandel gebied in, naar onze eerste camping. Ik heb nog nooit gekampeerd en ik dacht dat we heel goed voorbereid waren. We hadden een tent die in vijf minuten op stond, heel makkelijk! Toen het luchtbed opgepompt moest worden, waren we de pomp kwijt. Die lag nog in het hostel… Aan de campingmanager gevraagd of zij een pomp te leen had. We mochten haar compressor gebruiken, ideaal! Tot we erachter kwamen dat ook de dop mistte. Beetje lastig om te lucht binnen te houden zonder dop. De eerste nacht konden we terecht op een matras van hen, maar ik baalde wel als een stekker. Lang leve het kamperen!

De volgende dag zijn we vanuit Coromandel terug gereden naar Thames om onze kampeeruitrusting wat aan te vullen. Matrasdop, pomp, bestek, bekers, voedsel, dit leek er meer op! We zijn door gereden naar Hot Water Beach. Dat ligt nog steeds in het Coromandel gebied, en staat bekend om zijn warme baden. Wanneer het eb is, kun je een kuil graven in het strand en als je geluk hebt komt er dan warm water naar boven en heb je je eigen hottub gecreëerd. Het weer was erg heftig die dag, we zijn dan ook niet naar het strand geweest maar hebben gewandeld. Er was een mooie route naar de Cathedral Cove. Het was anderhalf uur lopen door het bos, met uitzicht op de zee naast je. Het waaide heel hard en we droegen onze winterjas. De Cathedral Cove is een veel gefotografeerde rots. Hij is bijzonder omdat er een hole in zit, je kan eronderdoor lopen en zwemmen om aan de andere kant van de beach te komen. Vanwege het weer, hadden we het na de fotosessie wel gezien en zijn we terug naar de auto gelopen. ’s Avonds hadden we fish and chips gegeten in de tent voordat we naar het strand zouden gaan. Ze hadden ons al gewaarschuwd dat het waarschijnlijk niet zou lukken om een hottub te creëren omdat het stormde. Na vijf minuutjes lopen stonden we op het strand, iedereen stond er als een gek te graven. Maar de golven waren zo hoog, dat alle kuilen direct al vol gespoeld werden. Erg lachwekkend en plan mislukt.

Het weer was heel erg slecht de afgelopen nacht. Dat was het moment dat ik dacht, waarom iemand kamperen uitgevonden heeft… Super onhandig als al je spullen nat zijn. De volgende dag zijn we van Hot Water Beach verder naar beneden gereden richting Tauranga en Mount Maunganui. Het was een barre rit waarbij we door de bergen reden en het heel hard regende. De regen kwam loeihard naar beneden de berg af en het leek meer of we door een rivier reden dan over de weg. Besloten om de tent een nachtje rust te geven en we bleven overnachten in een guesthouse in Mount Maunganui. Tijdens dit bezoekje kon ik natuurlijk niet de Pizza Library vergeten! Een pizzeria met super lekkere pizza in een eigen stijl. Als toetje hadden we een Peter Pan, dat was een pizzabodem met een soort appeltaart. Super lekker! Als afsluiter zijn we naar de Hot Pools geweest. Deze baden worden door de aardwarmte van Rotorua verwarmd. Een lekkere ontspanning na het slechte weer.

De volgende dag was het stralend mooi weer! We moesten natuurlijk even de ‘Mount’ wandelen. Ik was hier al eerder geweest met Anke en Marieke, maar dit blijft mooi! Die middag hebben we ook gesurft! Dat was Peter zijn eerste keer en mijn tweede keer op een surfboard. We hadden privéles en dat vond ik wel stoer haha. Het was super leuk en het Peter deed het vet goed voor zijn eerste keer. We bleven zelfs een paar keer op het board staan. Na de les kregen we de kans om nog even zelf om te klooien. Bij de eerste golf ging het echter mis. Ik hoorde een harde kreet van Peter, zijn schouder was uit de kom gevlogen. Ontspannen met die golven om je heen is niet echt makkelijk. Maar gelukkig ging het er wel vanzelf weer in. De surfpret was toen wel over. Nog een ijsje voor onderweg en we zijn door gereden naar Whakatane. De snelweg lag daar langs de beach, aan de linkerkant zagen we het strand. Heel apart was dat, maar zo gaaf, met het geluid van de golven naast je, raas je zelf over de snelweg! In Whakatane was een holiday park, echter was de receptie al gesloten rond dat tijdstip. We hebben zelf een plekje uitgezocht, het mooiste plekje van de camping denk ik. We stonden tien meter van het strand vandaan, echt zo gaaf. Was vast niet de bedoeling haha. Ons diner was op het strand en die avond heb ik zo lekker geslapen!

Ik ben er verbaasd over dat die golven nooit moe zijn, altijd maar door blijven razen. De volgende ochtend werd ik ook wakker van dat machtige geluid. Vanaf het strand werd mijn aandacht getrokken door een eiland met opstijgende rook die je in de verte kon zien. Het was White Island, een actieve vulkaan. Het ligt 55 kilometer van de kust. Bij het informatiecentrum in het dorp hebben we geregeld dat we dat konden bezoeken. Onderweg met de boot hebben we heel veel kleine dolfijntjes en zeehonden gezien! Na anderhalf uur op de boot en wat misselijke mensen verder (en ik zelf ook ondertussen) kwamen we aan op White Island. Het was super indrukwekkend en ook wel spannend. De laatste uitbarsting was zelfs in oktober! We werden in een klein groepje rondgeleid over de vulkaan, het leek alsof ik over de maan liep, zo zag het eruit! Er werd verteld dat het een erg gezond eiland was. Maar zo voelde het niet. Het stonk verschrikkelijk, daarvoor werden er snoepjes uitgereikt om het draaglijk te maken. De stank kwam door de grote hoeveelheid zwavelgassen op het eiland en het ruikt naar rotte eieren. Er was een grote gele rots, die bestond helemaal uit zwavel. We mochten daar wat van proeven en het smaakte naar een zure mat! De krater liet ons niet veel zien, er stijgt ontzettend veel stoom naar boven en de diepe krater laat alleen een blauw/groen meer zien. We mochten niet te dicht bij komen want dan zou er niks van je overblijven. Er stroomden ook twee verschillende riviertjes over het eiland. Van beide hebben we het water kunnen proeven en beide hadden ze een eigen smaak. De een smaakte naar lemon en de andere was heel erg zout. Heel apart! Vroeger was er ook een klein fabriekje waar zwavel werd gewonnen. Op dit moment zijn daar alleen nog wat resten van over. Na dit avontuur en heel veel foto’s, gingen we terug op de boot. Ze gaven ons de kans om nog even in de Pacific Ocean te zwemmen. Door de vulkanische activiteit is het water aangenaam van temperatuur en super helder! Echt een geweldige ervaring om daar rond te mogen lopen! De guide op de boot had nog een tip voor ons voor de volgende overnachting. We werden richting Lake Tarawera gestuurd. Je had een permit nodig om het bos in te mogen, die hebben we aangevraagd bij informatiecentrum. Midden in dat bos was een campingplaats waar we overnacht hebben. Het was een half uur rijden vanaf de bewoonde wereld en het was een prachtig bos. Super leuk om te zien hoe je op een dag zoveel verschillende natuur mee kan maken! We hadden alleen niet beseft dat het zo’n eind van de bewoonde wereld verwijderd was. Eenmaal onze tent opgezet, beseften we dat we nog avond eten moesten verzorgen. Het werd een take a away bij een raar tentje, verder was er niks te bekennen. Die avond zaten we buiten en hoorden we helemaal niks, het was zo rustig! Heel onwerkelijk.

De volgende ochtend werden we wakker in het bos, waar niks was. Geen douche en geen wc, alleen een gat in de grond om te plassen. We hebben het bos verkend en zijn naar de Tarawera Falls gelopen. De grootste waterval in de regio! Er was niemand te bekennen in het bos en dat was ook wel spannend eigenlijk. We wilden een douche nemen in de waterval, maar de stroming was zo erg, dat we alleen even voetje hebben gebaden. Het weer leek niet goed voor de avond, daarom hebben we besloten om weer richting de bewoonde wereld te rijden. Rotorua lag op de route. We hebben gewandeld door Rotorua centrum, een gebied waar heel veel thermal area zijn. En inderdaad in de avond begon het heel erg regenen, blij dat de tent weer rust had die avond.

In de ochtend moest het echt gebeuren. Waar Peter een aantal keer heeft geoefend bij Kirsten. Moest hij nu echt op een paard! Beetje zenuwachtig voor wat er ging gebeuren, maar zo blij dat alles goed ging en iedereen heel thuis is gekomen. Ook niet gek, als je ziet wat er allemaal mee gaat op zo’n tocht. Ik begrijp niet dat mensen zeggen dat ze experienced zijn en uiteindelijk niet eens weten hoe ze erop moeten komen. Er was een Aziaat mee die alleen maar achterstevoren fotograferend op zijn paard zat. Het zadel was al twee keer helemaal naar de buik geschoven en die man er weer naast gevallen. Zucht… Aan het begin was er wel een hele klim met die paarden over de keien, steil omhoog. Maar het uitzicht wat je dan krijgt is wel de moeite waard! Tijdens de rit zijn we langs veel mooie meren gereden en hadden we een prachtig uitzicht. Echt super stoer dat Peter dit dan toch even doet! Kirsten, je hebt hem toppie opgeleid, hij deed het super! Hij kan niet wachten tot hij weer op die wilde paarden van jou mag rijden haha. Omdat we op dat moment in een thermaal gebied waren, wilden we daar nog wat meer van zien. We zijn naar Wai O Tapu gereden, ook wel Volcanic Valley genoemd. Een heel groot beschermd park waar meren in alle kleuren zijn te zien. Door de warmte in de grond, nemen de meren die daar zijn allemaal een eigen kleur aan. Heel gaaf om te zien! Foto’s volgen. We zijn door gereden naar Otorohanga, in de buurt van Waitomo, want de volgende dag stond daar een nieuw avontuur op ons te wachten.

Rond half 9 in de ochtend waren we in Waitomo, het gebied dat bekend staat om haar grotten en glowworms. We deden verschillende activiteiten als abseilen, raften, kruipen en klimmen door de grot. We werden naar een afgelegen heuvelachtig gebied gereden waar we onze wetsuits aan konden trekken. Daarna reden we nog verder the middle of nowhere in om de grot in te duiken. Eerst werd ons kort uitgelegd hoe je moest abseilen. Ik mocht het spits afbijten en het is wel spannend als ze zeggen, gooi je benen maar vooruit en vertrouw op je armkracht. Toen ik beneden was, moest ik wachten tot iedereen beneden was. Ik keek omhoog en zag hoe de zonnestralen mooi de grot in schenen. Er loopt een rivier door de grot en je zag elke keer hele dikke vissen rond zwemmen. Daar was ik wel een beetje bang voor haha. Terwijl we op een rubber band door de grot baanden, zagen we op een gegeven moment heel veel glowworms. Het zijn wormpjes die drie maanden als worm leven en daarna net als een vlinder ontpoppen als een drie daags vlieg. Eenmaal in het donkerste gedeelte van de grot, waren de wanden helemaal vol met die wormpjes en ze gaven zoveel licht! Het was gewoon magisch, heel bijzonder! We kwamen ook een paar openingen in de grot tegen, een soort tunnels. Daar kon je doorheen kruipen als je wilde. Dat leek mij wel lachen. Maar toen ik er eenmaal in zat, was ik echt bang. Het is mentaal erg zwaar omdat het lijkt of je er nooit meer uit komt, en dan wordt je een beetje claustrofobisch. Ik zat klem en wist niet hoe ik er weer uit zou komen. Maar uiteindelijk kom je weer uit die tunnel van 4 vier meter. Na de tocht moesten we weer uit de grot klimmen. Het was een klim van dertig meter omhoog over glibberige rotsen. Je was wel gezekerd, maar als je viel, viel je alsnog naar beneden, niet heel erg fijne gedachte. Het ging allemaal wel voorspoedig en na mij nam Peter de klim. Nog vijf meter te gaan en ik hoorde alweer een kreet! Terwijl hij zich op wilde trekken, sprong zijn schouder weer uit de kom. AUW! Niet echt een handig moment. Maar gelukkig ging hij er vanzelf weer in en kon hij nog op eigen kracht boven komen. Een super gave ervaring en geen gekke dingen meer heb ik Peter beloofd haha.

We zijn vanuit Waitomo door gereden naar Raglan. Dit dorp staat wel bekend als surf walhalla. Onze tent konden we weer opzetten aan het strand! In de avond hebben zijn we lekker uit eten geweest. De volgende dag heb ik een ontzettend leuk kadootje gekocht voor mama. Ze is vandaag jarig! Peter neemt het voor je mee in zijn koffer. We hebben super lekker gechilld aan het strand en de onderwater camera van Tamara getest. Na ontzettend ouwehoeren zat hij vol, we hebben het laten ontwikkelen en maandag kunnen we ze ophalen. Ben zo benieuwd! Aan het eind van de middag zijn we door gereden naar onze laatste bestemming, Clarks Beach. Het is een uurtje rijden vanaf Auckland. Nog een keer de tent opzetten, het luchtbed oppompen en tijd om de auto eens op te ruimen. Want de volgende ochtend moesten we Lida alweer terug brengen in Auckland…

Ik kijk terug op een super leuke week, samen met Peter! Blij dat we samen zoveel leuke dingen kunnen doen hier in Nieuw Zeeland. Stiekem denk ik dat hij het hier al net zo mooi vind als ik! Dit was het eerst voor nu. De volgende keer zal ik schrijven hoe wij de feestdagen zijn door gekomen. Fijne dag en lekker uitbuiken van de kerstdagen hihi.

Liefs, Astrid
(en Peter)