Ik ben verpest

Ik ben verpest. Dat waren de woorden van mijn moeder toen ik vertelde over mijn avonturen hier. Ik zal voor altijd een reiziger zijn. Zij vraagt zich niet af of er een volgende reis komt. Zij vraagt zich alleen af wat mijn volgende reis zal zijn. En ik denk dat ze gelijk heeft. Het is geweldig om rond te reizen, verschillende mensen te ontmoeten, de verschillen culturen te ontdekken, de veranderlijkheid van de natuur te zien en bovenal mag ik dat allemaal fotograferen!

Het is heel fijn dat mijn dagen zo worden ingepland dat ik uitjes kan plannen. Afgelopen weekend heb ik mijn drie vrije dagen doorgebracht in Mount Maunganui. Dat ligt vlakbij Tauranga, aan de oostkust, iets zuidelijker dan Auckland. Met de bus ‘slechts’ vier uur rijden. Anke en ik zijn zaterdagochtend vroeg opgestaan om de bus te pakken. Marieke liet ons nog even schrikken door just in time te arriveren. De bus stond op het punt te vertrekken, tot Anke die blonde haren van Marieke de hoek om zag komen rennen! Toen kwam het besef dat op reis gaan zonder paspoort niet zo slim was… Je kunt beter je tandenborstel vergeten dan je paspoort geloof ik. De drie musketiers op reis, altijd wel wat…

In de bus had ik een plekje ingenomen naast een local. Deze meneer heette Banjo, hij had typische tatoeages op zijn gezicht, wat er nogal schrikwekkend uitziet. Maar vier uur lang stilzwijgend naast iemand zitten in de bus is ook niet wat. Dus dat hebben we ook maar niet gedaan. We hebben gekletst over van alles, hij wist veel te vertellen over de culturen en over de tatoeages. Veel mannen hebben het op hun gezicht en er zijn veel verschillende met allen hun eigen betekenis. Tijdens de busreis veel gepraat en om me heen gekeken, want tussen de steden in is de natuur zo mooi!

Toen we aangekomen waren in Mount Maunganui werden we voor de deur van het hostel uitgegooid. Ideaal. Dit zou het top hostel zijn voor de komende dagen. Het had onze voorkeur vanwege de gratis fietsen en surfboards die je kon lenen. We waren wat te vroeg, dus we konden nog niet inchecken. We besloten om direct maar de berg, ‘The Mount’, te beklimmen. Dan hadden we dat maar gehad. We liepen richting de berg door het dorpje heen. Eenmaal bij de berg aangekomen, even in dubio omdat de lucht echt heel angstaanjagend was met zijn boze wolkjes. Toch maar naar boven gelopen omdat hier de zon steeds nog scheen. We hebben een ronde om de berg gelopen, tot onze teleurstelling waren we aan het eind van de route nog steeds enigszins op zeeniveau. Wij dachten dat de route omhoog ging, naar de top. Tijdens de route hebben we een pauze gehad op een verlaten strandje, met ontzettend veel gekke schelpjes. Een paar zijn rond en draag ik als een ring. Hippie! In het hostel gebruiken ze de ronde schelpen als sleutelhanger. Op een gegeven moment begon het toch aardig te regenen en moesten we even schuilen. Daar vonden we een schommel, echt super leuk! Ik werd als een klein kind zo gek en was binnen no time omhoog geklauterd en zat te schommelen. Op de terug weg een verdiende lunch gehad en de weg terug naar het hostel genomen.

We werden ontvangen met een rondleiding door het hostel, het leek allemaal prima. We kwamen op een kamer met drie gezellige Duitse jongens, en nog vier anderen, maar die hebben niet gepraat. Na de reis en de pittige wandeling zijn Marieke en Anke als een blok in slaap gevallen. Ik had me bijna aan mijn slaap toegegeven, tot ik dacht dat de wijn nog even koel moest. Warme wijn voor de avond was ook niet wat. Daarvoor waren ze mij achteraf heel dankbaar. (: Na ons schoonheidsslaapje hebben contact gemaakt met de Duitse jongens en wat gekletst. Rond een uur of negen hadden we nog wel honger en hadden we het idee om pizza te bestellen. Maar zonder wifi en zonder bereik op je telefoon moet je het toch wel zelf ophalen. Ik heb een fiets geleend en ben als een gek naar het dorpje gefietst voor alles ging sluiten. De receptionist deed nog heel moeilijk, dat ik per se een helm moest dragen op de fiets. Het argument dat ik uit Nederland kwam, ging voor haar niet op… Na de lekkere pizza en een wijntje wilden we op stap gaan. Maar op zaterdagavond is het rond een uur of twaalf wel gebeurd in Maunganui. Oftewel, voor we eindelijk in het dorp waren, zou alles al dicht zijn. We besloten om ons bed maar op te zoeken.

De volgende ochtend hebben we typisch toast met bacon en ei gehad. Soms heb ik echt geen idee wat ik bestel. De bediening vroeg hoe ik mijn ei wilde, maar ik weet niet wat ik precies geantwoord heb. Toen we het voorgeschoteld kregen was het een ronde witte bol, en het eigeel was nog vloeibaar. Weet iemand hoe je dit noemt? Het was in ieder geval wel lekker! Aangezien we de dag ervoor alleen maar een rondje om The Mount hebben gelopen, zouden we vandaag naar de top lopen. Het weer was stukken beter en het uitzicht was super! Een pittige wandeling, maar erg gezellig. Eenmaal op de top hadden we veel gelegenheid om foto’s te maken en een beetje uit te rusten. De verscheidenheid aan bomen is gigantisch. Allemaal met hun eigen aparte bladeren en structuren en vormen en kleuren. Heel apart. Op de weg naar beneden besloten we om vroeg te dineren bij de Pizza Library. Een ontzettend karakteristiek tentje met boeken overal, bediening met grote hoeden, bioscoop stoelen om op te zitten en ook nog eens super goede pizza. Als klap op de vuurpijl is hun bezorgautootje echt super gaaf. Ik kan het niet omschrijven, maar een foto op Facebook zegt genoeg.

Na het eten hebben we Marieke op de bus richting Auckland gezet want ze moest weer aan het werk maandag. Anke en ik zouden nog een dagje verblijven in Maunganui. De avond hebben we doorgebracht in de TV Lounge, languit op de bank! Ik had het idee om de volgende ochtend vroeg de wekker te zetten om de zonsopgang te fotograferen. Het leek Anke een heel leuk idee. Dus zo gezegd zo gedaan. Toen we de volgende ochtend om kwart over vijf buiten stonden, leek het al zo licht. Ik dacht echt dat we te laat waren! Om nog wat van de zonsopgang te zien hebben de gerend naar het strand. Het enige wat je hoorde op straat was het kabaal van vogels. (Het waren er echt heel veel!) Op het strand kwamen we erachter dat de prachtige roze, blauwe luchten zoveel licht gaven. En dat de zon nog even op zich zou laten wachten. Hoe veranderlijk de lucht kan zijn was geweldig. Ik heb mijn schoenen uitgegooid en ik ben de zee in gerend met de camera onder de arm. De lucht veranderde per minuut, dus elke moment dacht ik dat ik weer foto’s moest maken haha. Ondertussen had ik contact met thuis. Kirsten en Peter hadden Skype geïnstalleerd bij mijn papa. En ze wilden weten of het werkte. Ik heb mijn video aangezet en de zonsopgang laten zien. Wie had dat gedacht, aan de andere kant van de wereld een rondje draaien op het strand en je vader thuis laten meegenieten van alles wat je daar ziet. Ik heb geen idee wat hij vertelde, want de zee maakte veel te veel geluid. Desondanks geloof ik dat ze het wel mooi vonden haha. (:

Op een gegeven moment was het voor ons wel tijd voor een ontbijt. Maar Maunganui was nog niet wakker. De enige plaats waar wij ontbijt konden krijgen, was bij de McDonalds. McBrekky bestond uit ei en bacon en een broodje hamburger. Nooit weer, dat is echt niet goed voor je op de vroege ochtend. Met nog een hele dag voor ons hebben we de fietsen geleend voor we moesten uitchecken. Anke en ik hebben anderhalf uur fanatiek doorgetrapt op de mountainbikes richting Tauranga. Om het uitzicht hoefden we het niet te doen, want een fietsroute kennen ze hier niet. De enige optie was om door het industrieterrein te fietsen! Rond tien waren we weer in het hostel om uit te checken. Inmiddels was het super hard gaan regenen en besloten om iets indoor te zoeken. Het werd een bezoekje aan de shoppingmall in Bayfair.

Aan het eind van de middag de bus terug gepakt richting Auckland. Dit was een lange zit, met een koude bus. Brrrr. Wat was ik blij dat we eindelijk weer thuis waren. Daar kwamen we erachter dat de nieuwe intern, Georg, alweer vertrokken was. Hij had het niet naar zijn zin in het hostel en is in totaal anderhalve week geweest. Dat betekent dat we nu weer met zeven personen op de kamer zitten. Gezellig kippenhok! Back to work again. Ik hoef pas om drie uur ’s middags te werken, dat geeft mij gelegenheid om in de ochtend met school bezig te gaan. Of om mijn foto’s te delen via Facebook. Of mijn blog te schrijven! Ja, ook in New Zealand heb je wel eens last van SOG (studie ontwijkend gedrag)…

Ik heb gehoord dat een aantal kaartjes die ik verstuurd zijn ondertussen aangekomen zijn, top! Nieuwe tactiek is om ze in enveloppen te doen, dan zijn ze maar twee weken onderweg. De enveloppen hebben voorrang op de ansichtkaarten. Ook leuk om te horen dat Kirsten telkens bezoek krijgt van Peter en Tamara. Als een stel kleine kinderen op de kinderboerderij rond lopen en samen schnitzels eten. Dat kun je wel aan ze overlaten. In de winkels komt de kerstsfeer hier ook al naar boven. De etalages zijn hier aangekleed met dames in korte rode jurkjes en strikjes. Kerstbomen in de etalages hebben wij ook, maar ze zien er veel frisser uit. Meeste kerstbomen zijn wit, met zilveren glitters. Hoewel ik dat wel weer suggereer met sneeuw haha. Daarnaast heb ik ook mijn zak pepernoten aangebroken! Zo lekker! En wat had ik opeens veel vrienden die zaten te azen op een paar Dutch cookies… Nee mensen, het zijn geen koekjes, het zijn pepernoten!

Vanaf het dakterras in een lekker zonnetje, wens ik jullie een hele fijne dag vandaag!

Liefs, Astrid