Familie, vakantie en fun!

Mijn ooms en tantes zijn vorige week ook aangekomen in NZ. Anne, Anneke, Jan, Yvonne en Roel zijn vorige week geland in Auckland en reizen met een camper voor twee maanden het land door. Ik had geen contactgegevens van ze, dus was benieuwd hoe ik ze kon bereiken. Echter tijdens het werk op de receptie werd er gebeld, Paul nam de telefoon op. ‘Astrid, het is voor jou, ik denk dat het je moeder is.’ Ik dacht, het is vast mijn moeder niet, wat zou die nou van mij moeten, ze heeft mijn 06.. Toen ik de telefoon aannam, hoorde ik de stem van tante Anneke. Via, via zijn ze achter het telefoonnummer van het hostel gekomen! Ze stonden met de camper bij Takapuna Beach, half uurtje rijden met de bus vanaf hier. Ik zou direct na het werk die kant op komen. In de avond werd ik dan ook opgewacht door twee man sterk. Ome Roel en ome Anne stonden al klaar bij de halte, leuk! We hebben de hele avond gepraat over de plannen in NZ, maar ook over de familie natuurlijk. Heel leuk omdat ik Jan en Yvonne al vijftien jaar niet meer had gezien.

Naast dat ik hier natuurlijk elke dag een beetje op vakantie ben, ben ik de afgelopen vier dagen op vakantie naar de Bay of Islands geweest. Ik had de kans om met de Kiwi Experience bus mee te gaan! Dat is een soort hop-on hop-off bus die je door het hele land tourt en je gaat eruit wanneer je zelf wilt en blijft in een bepaalde plek voor een nacht of meerdere nachten. Daarnaast organiseren ze allemaal activiteiten. Zaterdagochtend zijn we rond 7am vertrokken, de bus stopt op een aantal bijzondere plekken onderweg. Je hebt de kans om een foto te maken, even rond te lopen en de bus weer in te springen. Zo zijn we gestopt in Wangarei bij de waterfalls. Het waren niet de mooiste die ik had gezien, maar het zijn wel de meest gefotografeerde. In de bus kreeg je ontzettend veel mogelijkheden om je in te schrijven voor activiteiten. Ik werd direct getrokken door het zwemmen met dolfijnen. Direct bij aankomst in Paihia zouden we eruit gegooid worden en op de boot stappen om dolfijnen te spotten en eventueel met ze te zwemmen.

De plannen waren dat de familie Bruursema richting het Noorden zou gaan. Heel toevallig stond mijn trip van dat weekend ook gepland naar het Noorden. Misschien was er nog wel een kans dat we elkaar nog even zouden zien. In de bus richting Paihia heb ik gebeld met tante Anneke. Ze zouden al verder gereden zijn omdat ze het anders niet zouden redden om heel het land te zien. Al wachtend op de boot, keek ik ineens recht in de ogen van ome Roel. Ze waren toch nog even in de haven gebleven om mij gedag te zeggen. Daar zag ik vijf goed gebruinde koppies (van het wandelen in de zon) op een rij haha. Hebben we elkaar toch nog even gezien! Daarna ben ik met de boot mee gegaan en hebben zij de route gevolgd naar het Zuiden!

Eenmaal op de boot duurde het even een tijdje voordat we echt wat dolfijnen zagen. Het is natuurlijk een heel groot gebied en die dolfijnen hebben geen gps bij hun. Op een gegeven moment kwamen we wel een dikke walvis tegen, jeeeeetje wat zijn die beesten groot! Na ongeveer twee uur op de boot kwamen we een grote groep dolfijnen tegen! Ze waren heel speels en dat was super leuk voor de foto. Erg lastig om ze te fotograferen omdat ze heel lang onder water kunnen blijven en dan opeens opspatten! Tot mijn teleurstelling was er alleen een baby dolfijn bij. Heel leuk hoor, maar dat betekent dat je niet met die groep mag zwemmen. Een groep met een baby wordt met rust gelaten omdat anders de baby dolfijn stress krijgt. Dus na een half uurtje dolfijnen kijken gingen we verder op zoek of we misschien nog wat tegen zouden komen. Na een tijdje hoorde ik een kreet dat iedereen snel een wetsuit aan moest doen, snorkelset en flippers moest pakken. Als je wilde zwemmen met een dolfijn moest je er nu bij zijn. Als het te lang duurt, zwemt die dolfijn gewoon ergens anders heen natuurlijk. Het is erg lastig om ineens een snorkel set en flippers te gebruiken haha. De mensen die nog op de boot stonden, gebaarden naar ons waar de dolfijn was en dan moest je daar als een gek achteraan zwemmen om dichtbij te komen. Ik had het idee dat ik echt niet vooruit kwam hahaha. Iedereen was zo snel en ik lag nog steeds op dezelfde plek! Op een gegeven moment dook hij op, heel dichtbij mij, ik had er snel naar toe moeten zwemmen, maar vond het eigenlijk wel eng. Hij was zo groot! Ik moet die mensen maar vertrouwen als ze zeggen dat het een dolfijn is in plaats van een haai. Hihi. Maar aan de foto’s te zien was hij erg dichtbij.

Na de tour kwam ik aan in het hostel waar ik voor drie nachten zou verblijven. De kamer was echt geweldig. Het was een gedeelde kamer voor zes personen, er was een eigen badkamer, een eigen keuken, met alles erop en eraan. Er was maar een andere meid ingecheckt in die kamer, dus heerlijk rustig! De stapelbedden bestonden uit een doublebed onder en een singlebed boven. Dat betekent dat ik gewoon een super groot tweepersoonbed had! Daarnaast was een zwembad, jacuzzi en een tennisbaan waar ik goed gebruik van heb gemaakt.

Voor de tweede dag had ik geen plannen, heerlijk chillen, dacht ik! Na een stevig ontbijt met Yzana, mijn kamergenootje, kwamen we in gesprek met twee jongens die een wandeling in gedachten hadden. Het zou 2,5 uur duren, beetje lang vond ik, maar wel te doen. We hadden echter veel meer tijd nodig dan die tweeënhalf uur. Het was een pittige wandeling veel uphill, downhill, mooie natuur, prachtig uitzicht. Uiteindelijk kwamen we op het einde van de route en kwamen we er ook achter dat het een ONE WAY 2,5 uur was in plaats van een return. We moesten dus dat hele stuk nog terug lopen… Er ging ook een normale weg naar beneden, we besloten om die normale weg maar te nemen want het liep al tegen de avond. Dat was acht kilometer, maar daar we hebben ook zeker twee uur over gedaan. Uiteindelijk langs die weg, reed er een auto voorbij met een aantal jongens die ik herkende! Ik zwaaide en gebaarde naar ze, ik wilde een lift! Ze zwaaiden terug en reden door! Ohnee, ik had zo geen puf meer om te lopen en zo’n zin om te eten. Maar toen zag ik een auto langskomen die leek op die van hen. Ja het waren dezelfde jongens, ze verbleven ook in het hostel in Auckland, daarvan herkende ik ze! Ze gaven ons een lift naar het dorp en daar was ik zo blij mee!

De dag erop stond er een dagtocht naar Cape Reinga op de planning. Het was super slecht weer en dat was wel jammer. Cape Reinga is het noordelijkste puntje van Nieuw Zeeland, maar om daar te komen moet je over de Ninety Mile Beach. Dat betekent dat je met een bus gewoon over het strand crosst. Super gek in het begin! Hij rijdt daar 100km/h en de beach is ongeveer 90 km lang. Grappig dat je aan de andere kant van duinen ook wilde paarden hebt, maar die heb ik helaas niet gezien. Aan het eind van het strand reden we naar de super grote zandduinen van wel 150 meter hoog. We hadden de kans om te sandboarden. Omhoog in het mulle zand met je board onder de arm en dan volgas naar beneden was het idee. Ik stond boven en keek om me heen naar de duinen, de twee oceanen, meertjes, het was zo mooi. Toen ik naar beneden keek, werd ik echter wel echt bang. Het was zo hoog, je had geen rem, geen stuur! Maar goed, je moet toch wat. GO FOR IT! En gaan op die banaan. Het ging zo hard, je haalt een snelheid van 60km/h! Al beneden stond ik helemaal te trillen op mijn benen van de adrenaline, dus hoppa, dat deed ik nog een tweede keer! Leuk dat heel veel mensen van het board vallen, die belanden in de duinen of in het water. Wat hebben we daar gelachen. We vervolgden de route naar Cape Reinga. Het was erg bewolkt, dus het uitzicht was niet fantastisch. Maar we hadden de kans om even naar het lighthouse te lopen en wat toeristische foto’s te maken.

Die avond heb ik met Yzana van de jacuzzi genoten en afgewisseld met het koude zwembad. Heerlijk! Onder het genot van een lekker wijntje. Dat heet vakantie. De laatste avond alweer. Ik had zo genoten van de rust in het hostel, het heerlijke bed dat niet beweegt door je roomies, lekker weer en het strand om 100 meter loopafstand! Wel toevallig dat er veel mensen rondliepen die ik herkende van het hostel in Auckland. Wat dat betreft is het maar een klein land en alle backpackers zoeken een beetje dezelfde plekken op.

De laatste dag heb ik nog een bezoek gebracht aan het eiland Russell, dat ligt een kwartiertje varen met de ferry van Paihia vandaan. Ik heb daar een beetje rondgelopen en veel gefotografeerd. Het was erg triest weer, maar dat kan soms ook bijzondere foto’s opleveren. Daarna vertrok de bus alweer naar Auckland! Er moet weer gewerkt worden. Het bestaat niet alleen uit vakantie hier, nu moet ik maar liefst vier dagen achter elkaar werken… Haha!

Na het gesprek met de familie Bruursema kwam ik er ook achter dat super veel mensen mijn blog lezen en dat is leuk om te horen! Van de meeste weet ik het niet eens. Jan en Yvonne volgden mij al vanaf het begin en wisten alles al wat ik wilde vertellen. Daarnaast is het fotoclubje van mama ook goed op de hoogte. Oma en opa hebben het ook onder de knie geloof ik. En bovendien leest de familie van Peter, inclusief beppe ook mijn blog! Leuk!

We zijn al bijna op de helft, de tijd vliegt en voor ik het weet staat Peter al op Auckland Airport. Ik blijf genieten!

Liefs, Astrid